Rozdział 11. - Podejrzany

Pierwszy dzień wiosny to umownie 21 marca. Będąc dzieckiem nie mogłam zapamiętać tej daty. Uważałam, że wiosna zaczyna się wraz z nadejściem pierwszego wiosennego miesiąca – marca. Nie zawsze był on ciepły i częściej przypominał bardziej zimę, niż wiosnę, ale i tak czekałam na ten dzień z utęsknieniem. Robiłam wtedy porządki w szafie i planowałam pozbyć się czapek, szalików i wszelkiej zbędnej, zimowej garderoby. Mama krzyczała na mnie i zmuszała do noszenia puchatej kurtki, którą wkładałam zawsze z naburmuszoną miną.

Podobnie było dzisiaj. Mroźny ranek nie zapowiadał pięknej, słonecznej pogody jaką przywitał nas w tym roku marzec. Siedząc w zamkniętej szkole miałam żal do świata, że nie mogę w tym momencie wyjść na boisko. Moje rozkojarzenie osiągnęło zenit na chemii, kiedy siedząc z Julką w ostatniej ławce, opowiadałam jej z zapałem o minionym tygodniu.

Michał starał się być naprawdę dobrym chłopakiem. Każdego dnia dostawałam od niego drobny prezent, z czego na własne życzenie zrezygnowałam. Czułam się z tym niezręcznie i bałam się, że zbyt szybko skończą mu się pomysły. On sam wyglądał tak, jakby ani trochę w to nie wierzył. Wpatrzony w moje oczy uśmiechał się delikatnie, gdy opowiadałam mu o moich obawach.

- Ok - powiedział tylko, gdy skończyłam i uśmiechnął się tajemniczo pochylając głowę do przodu. Zawsze tak robił. Opierał się czołem o moje i wpatrywał uparcie w oczy, póki nie mrugnęłam.

- Przegrałaś - słyszałam po chwili, ponieważ był w tym naprawdę dobry. Robiłam obrażoną minę, a on zaczynał śmiać się głośno i proponował zabawę od nowa. Czasami pozwalał, by moja grzywka przysłaniała jedno oko i wtedy przegrywał, gdyż to go rozpraszało.

- Bez grzywki - mówił.

- Z grzywką.

- Bez.

- Z grzywką.

- Bez, bo przegram.

- O to chodzi.

Patrycja patrzyła na nasze dziwne zabawy z nieskrywanym zdumieniem. Od połowinek widziałam ją obok siebie zdecydowanie częściej. Jako moja swatka czuła się chyba odpowiedzialna na nasz związek. Uśmiechała się do mnie i machała, gdy ją zauważyłam, zapewne na znak, że podziela moje szczęście. Właściwie szczęśliwe były wszystkie moje koleżanki, z wyjątkiem Marty, która nie darzyła Michała sympatią.

- Jest jakiś dziwny - stwierdziła pewnego razu, gdy wybrałyśmy się razem na spacer.

- Dlaczego?

- Nie wiem. Wydaje mi się, że za szybko zgodziłaś się z nim chodzić. przecież wcześniej się nie znaliście i to ty go pierwsza przyuważyłaś. Nie uważasz, że to trochę podejrzane?

- Co jest podejrzane? - spytałam zupełnie nie orientując się w jej zawiłych wywodach.

- To, że podobał się tobie, a potem nagle się tobą zainteresował. I jeszcze ten jego brat...

- Kamil?

- Ma na imię Kamil?

Chciałam już wrzasnąć na nią i spytać co robiła dwa tygodnie temu, kiedy przecież chodziłam z Kamilem, gdy przypomniałam sobie co jest przyczyną jej niewiedzy.

Marta wpadła w dziwne towarzystwo. Już jakiś czas temu zauważyłyśmy z Julką, że coraz więcej czasu spędza z Anetą i Łukaszem. Na jej fotoblogu można było znaleźć jedynie zdjęcia robione na cmentarzu i podpisane cytatami z nieznanych nam piosenek. Coraz częściej ubierała się na czarno lub moro i mniej z nami rozmawiała. Nie miałam w tym momencie ochoty na poruszanie drażliwych spraw.

- Tak, Kamil - odparłam spokojnie, po niedługiej chwili otrząsając się z szoku.

- Podoba mi się - powiedziała Marta ciszej wpatrując się w chodnik. - Fajny jest?

Moje oczy otworzyły się maksymalnie szeroko, a język odmówił współpracy. Jeszcze w życiu nie słyszałam, by Marta mówiła, że podoba jej się chłopak.

- No co? - spytała spoglądając na mnie. Na jej twarzy wciąż można było dostrzec lekki rumieniec.

- Nic. Zaskoczyłaś mnie.

- Czym?

Myślałam, że ja uderzę.

Opowiedziałam Marcie wszystko co wiedziałam o Kamilu, ale potem uświadomiłam sobie, że on naszą znajomość uważa pewnie za skończoną. Za każdym razem, gdy mijaliśmy się na korytarzu, nie patrzył nawet w moją stronę i nie mówił „cześć”.

Kilkakrotnie widziałam, że przyniósł do szkoły gitarę i grał na niej, ale bałam się podejść i zagadać.

Na matematyce usiadłam z Julką, kiedy pani wyszła na chwilkę z klasy. To był leniwy dzień, wszyscy spali. Opowiedziałam jej wszystko, czego dowiedziałam się od Marty.

- On też jest taki tego, nie? - spytała zamyślona Julka rysując mi na dłoni kolorowe kwiatki i serduszka.

- Jaki?

- Taki jak Łukasz i Aneta. Ubiera się na czarno, gra na gitarze i takie tam. Pewnie dlatego podoba się Marcie. Ona teraz z nimi trzyma - spojrzała na mnie. - Albo chce go poderwać, żeby ją polubili.

- No tak - odpowiedziałam spoglądając na zegarek, który mówił, że za pięć minut kończy się lekcja. - Czy ten zegarek dobrze chodzi?

- Chyba tak - Jula spojrzała na swój. - Tak, a czemu?

- Zdaje mi się, że od dziesięciu minut jest trzynasta dwadzieścia pięć.

Julka zachichotała. - Spoko, to już ostatnia lekcja.

Pani, która przez cały dzień była równie rozkojarzona jak ja, wypuściła nas wcześniej. Zbiegłam schodami do szatni, by zabrać kurtkę, a tam już czekał na mnie Michał. Na mój widok uśmiechnął się i podszedł.

- Hej Kochanie - przywitał się cmokając mnie w policzek. Szczerze mówiąc nie podobało mi się, że mówił do mnie „Kochanie” już po tygodniu znajomości, ale nie wiedziałam jak mu o tym powiedzieć. Od czasu pamiętnej rozmowy z Martą byłam nieufna. Jego głęboki entuzjazm musiał mieć jakąś przyczynę. Owszem, podobał mi się. Miał blond włosy z dłuższą, opadającą na czoło grzywką i piękne oczy. Przypominał mi Leonardo DiCaprio, a chwilami był jeszcze ładniejszy. Do tego był zabawny i utalentowany. Grał w przedstawieniach i cudownie rysował. Jego dzieła zdobiły już mój pokój zajmując uprzywilejowaną pozycję na równi z plakatami mojego ulubionego zespołu. Tak, podobał mi się, ale co innego ja. Na swoim koncie miałam nieudany debiut w karierze muzyka oraz własny, nieistniejący już zespół taneczny. Z kołem teatralnym, do którego należałam, nie zdążyłam jeszcze wystąpić, a poza tym nie miałam żadnych talentów. Nie byłam ładna. Moje ciało przypominało bardziej dziecięce, niż kobiece, pomiędzy jedynkami miałam szparę, w której zmieściłby się patyczek od loda, a uszy sterczały bardziej niż powinny. Jedynie czekoladowe oczy były moim atutem i każdy, kto w nie spojrzał, zaczynał mi prawić komplementy. Zdaniem Julki, Michał uległ właśnie temu urokowi.

Ale czy aby nie za szybko? Marta zasugerowała, że Michał założył się z bratem lub chodzi ze mną, by zrobić mu na złość. Jaką mogłam mieć pewność, że tak właśnie nie było?

- Cześć - odpowiedziałam Michałowi neutralnie zachowując przy tym uśmiech.

- Jak dzień? - spytał.

- Bardzo dobrze - odparłam przypominając sobie poranną kartkówkę z fizyki, z którą uporałam się bez problemu. - A twój?

- Teraz już też dobrze - uśmiechnął się.

Zmarszczyłam brwi. Kolejny podejrzany tekst? - A było źle?

- Nie było tak dobrze jak teraz, bo cię nie widziałem - objął mnie mocniej przysuwając do siebie.

- Masz już koniec? - spytałam szybko. Wolałam rozmawiać, niż się z nim ciągle całować.

- Tak. Miałem tylko próbę dzisiaj. Nie byłem na lekcjach.

- Wracasz do domu? - miałam nadzieję, że zdążę jeszcze na autobus. Nie miałam ochoty czekać na następny.

- Właściwie nie muszę się śpieszyć. Mam dużo czasu. Mogę cię odprowadzić - powiedział zamyślony.

- Ehm... No ok - zgodziłam się, choć nie miałam ochoty na spacer.

Spletliśmy dłonie i ruszyliśmy ciemnym korytarzem w stronę wyjścia. Na zewnątrz, uniesione nisko nad horyzontem, słabe, wiosenne słońce ogrzewało ziemię na tyle mocno, na ile było w stanie. Włożyłam kurtkę, ponieważ jego promienie nie były już tak silne jak w południe.

Droga do mojego domu wiodła w przeciwnym kierunku, niż na ulicę Chwaliszewską, na której mieszkał Michał. Chcąc znaleźć się na tym osiedlu jak najszybciej, trzeba było przeprawić się przez stary, zaniedbany park i przejść koło ponurej, opuszczonej fabryki. Wysypana żwirem alejka w dzikim parku była miejscami wciąż pokryta lodem, który roztapiał się pod wpływem promieni słońca. Po obu stronach wąskiej ścieżki rosły małe drzewka i krzewy, przez co można było poczuć się jak w prawdziwym lesie.

Michał ściskał mocno moją prawą dłoń, której palce zmarzły w połowie drogi. Irytowało mnie jego milczenie. Miał okazję mnie poznać, dowiedzieć się czegoś o mnie, mojej rodzinie czy zainteresowaniach, a on tylko patrzył i się uśmiechał. Szczerze wątpiłam w to, czy aby cokolwiek o mnie wie.

- Dlaczego się tak uśmiechasz? - spytałam bezczelnie, gdy kolejny raz odwracając głowę napotkałam jego uniesione kąciki ust. Ten wyraz twarzy był u niego wyjątkowy. Potrafił uśmiechać się radośnie i szczerze bez pokazywania zębów, a w policzkach i tak robiły mu się dołki.

- Bo jestem szczęśliwy - odpowiedział mi wesołym tonem. Szliśmy bardzo powoli, co zaczynało mnie denerwować.

- Lubisz takie spacery? - spytałam.

- Bardzo, a ty?

- Ja pewnie mniej.

Uśmiechnął się. - To jak chodzisz do domu?

- Nie chodzę - odparłam. - Jeżdżę autobusem.

Zrobił zdziwioną minę, jakby nie wiedział o istnieniu tego środka transportu. Nie mogłam powstrzymać śmiechu.

- Ty też masz daleko - zauważyłam.

- Tak, ale ja zawsze chodzę pieszo.

- Chce ci się?

- Chce.

Pokiwałam głową na znak uznania.

Widziałam już swój dom, kiedy Michał nagle się zatrzymał. Zrobiłam to samo i spojrzałam na niego. On wpatrywał się w milczeniu i powoli się uśmiechnął. Położył mi ręce w talii i delikatnie cmoknął w usta.

- No to pa, Kochanie - powiedział.

- Pa - odparłam tylko lekko oszołomiona. Michał puścił mnie, odwrócił i ruszył z powrotem. Stałam tam jeszcze przez chwilę patrząc jak odchodzi. Pisał smsa. Zmarszczyłam brwi i wydałam z siebie cichy pomruk zastanowienia. 

Czuję, że zbliża się kryzys i będę musiała przystopować z pisaniem troszkę, ale postaram się pisać jak najczęściej. Zapraszam na mojego prywatnego bloga - tam też coś do czytania ;) Klik