Rozdział 21. - Sekta

Króciutki rozdział na przywitanie :) Mam nadzieję, że nadal chcecie czytać. Mam trochę brak weny na skutek szoku xD Właśnie wróciłam z Hiszpanii, gdzie było ponad 20 stopni, a w Polsce śnieg w marcu, no kto by się spodziewał?!

***

Tak jak sądziłam obrażanie się najlepiej wychodzi tym, którzy skłonność do fochów zarzucają innym. Następnego dnia w szkole Michał nie chciał ze mną gadać. Znalazłam go w szatni, gdzie miał dyżur. Krążył poddenerwowany w kółko i wymachiwał kluczami. Z daleka było widać, że nie ma ochoty tam stać i wiele chętniej poszedłby gdzieś z kumplami. Postanowiłam sprawić mu przyjemność i dotrzymać towarzystwa przez te kilkanaście minut.

Podeszłam do niego z wielkim uśmiechem na ustach i zarzuciłam mu ręce na szyję. Normalnie już dawno by mnie pocałował, ale tym razem nawet nie drgnął. Zesztywniał i przestał wymachiwać kluczem. Lekko odsunęłam się od niego i spojrzałam w oczy, których spojrzenie utkwione było w jakiś punkt za moją głową.

– Co jest? – spytałam zdziwiona.

– Powiedziałaś żebym spadał – spojrzał na mnie znacząco swoimi szarymi oczami.

– A ty się obraziłeś.

– Nie? Posłuchałem po prostu swojej dziewczyny.

Zdjęłam ręce z jego karku i splotłam na piersiach.

– Słuchasz wtedy, kiedy jest ci to na rękę – powiedziałam i odeszłam.

Miałam wrażenie, że dalsza rozmowa doprowadziłaby tylko do kłótni. Sama nie wiedzieć dlaczego byłam od rana rozdrażniona.

Podobnie było z innymi. Każdy dziś patrzył na resztę wilkiem. A przynajmniej na mnie tak patrzyli. Podobnie jak wczoraj Julka, tak dziś Paulina zarzuciła mi, że nie mam dla niej czasu przez Michała.

Usiadłam koło niej na przerwie. Moja przyjaciółka wyglądała na smutną i zmęczoną. Zamiast spytać dlaczego zagadnęłam wesoło jak mija jej dzień. Paulina spojrzała na mnie oczyma pełnymi wyrzutu po czym ukryła głowę w splecionych na kolanach ramionach.

– Jesteś na mnie obrażona? – spytałam.

– Nie – odwarknęła.

– To co jest?

– Gdybyś choć trochę się interesowała kimś innym niż tylko Martą i Michałem, wiedziałabyś co jest – powiedziała.

– Przecież się interesuję. Powiedz mi co się stało – poprosiłam. – Przecież jesteśmy przyjaciółkami.

– Ta przyjaciółkami – prychnęła Paula. – Nie wiesz nawet co się u mnie dzieje. Moi rodzice się rozwodzą, brat kradnie, a najlepsza przyjaciółka w tym czasie mizia się z chłopakiem i bawi w detektywa.

– W detektywa? – zdziwiłam się.

– Po co śledzicie Martę i próbujecie dowiedzieć się z kim się spotyka, czemu i tak dalej? – spytała. – Ma taki styl i takich znajomych. Dorosła, zmieniła się i ma was dość, a wy nie umiecie tego pojąć.

Zmrużyłam oczy. Nie spodziewałam się takich słów po Paulinie. Postanowiłam się odgryźć.

– To chyba nie jest normalne by spotykać się z zajętym chłopakiem i to za przyzwoleniem jego dziewczyny – wyrecytowałam.

– Chodzi ci o Kamila? – Paulina uśmiechnęła się. – Nie chciałaś go a teraz jesteś zazdrosna? Dorośnij i dowiedz się czego chcesz. Nikt cię nie będzie całe życie prowadził za rączkę.

Chciałam powiedzieć jej, że to ona jest zazdrosna o Julkę, ale w porę ugryzłam się w język.

– Dzięki Paula, rozumiem że przeżywasz ciężkie chwile, ale nie musisz się na mnie wyżywać. Marta to moja przyjaciółka od dziecka, martwię się o nią, a o Kamila nie jestem zazdrosna. Mam Michała i jestem szczęśliwa.

Paula spojrzała na mnie unosząc brwi.

– Nie masz najmniejszego powodu, by martwić się o Martę. Wszystko z nią w porządku.

– No nie wiem…

– Fajnie się gadało, a teraz daj mi spokój. Chcę być sama.

Przytuliłam Paulę na co ona warknęła tylko „nie rozumiesz po polsku?” i się odsunęła. Wolałam jej nie drażnić.

Pół dnia spędziłam snując się sama po korytarzach i słuchając muzyki. Unikałam Michała i własnej klasy, która od razu wyczaiłaby, że cos jest nie tak. Cały dzień wydawał się ponury, choć pogoda była ładna i słońce wychodziło niekiedy zza puszystych, białych chmurek, które nie zsyłały na ziemię ani kropli deszczu. Trawa na błoniach zaczynała ożywać po zimie i nabierać soczystego odcienia zieleni. Patrzyłam jak woźny kosi te delikatne źdźbła, uczniowie chodzą po boisku, dzieciaki bawią się, a pary przytulają. Nie czułam się samotna, a wręcz przeciwnie. Brakowało mi chwili, by przemyśleć kilka spraw i odpocząć od znajomych. Może Paulina miała rację mówiąc, że życie innych należy do nich i nie powinniśmy się w nie wtrącać. Co jednak jeśli nieświadomie popełniają błędy?

Anety nie było w szkole co postanowiłam wykorzystać. Los uśmiechnął się do mnie zsyłając okienko. Zamiast historii mieliśmy luźną lekcję z panią psycholog, która sprawując przy okazji obowiązki wicedyrektora zostawiła nas w klasie i wyszła zająć się ważniejszymi sprawami.

Chłopcy naturalnie od razu zwiali. Majka z Agnieszką jak zawsze rozmawiały o ciuchach i makijażu, Wiktoria próbowała pocieszyć skuloną w kącie Paulinę, a Julka źle się czuła i poszła do pielęgniarki.

Zauważyłam siedzącą samotnie Martę. Rysowała. Mimo zmiany wizerunku i zadawanie się z niegrzecznymi i zbuntowanymi chłopakami nie zmieniła się pod tym względem i wciąż była wzorowa i dobrze wychowana.

– Co tam? – spytałam dosiadając się do niej.

Uniosła głowę z burzą blond loków i spojrzała do mnie nieprzytomnie. Widać jej myśli były gdzieś daleko, bo dopiero po chwili się do mnie odezwała

– A rysuję – powiedziała. – A ty co? Gdzie Paula i Julka?

– Paula nie w sosie – powiedziałam – Jula źle się czuła.

– Uuu – Marta zrobiła znaczącą minę. – Coś dziś chyba wszystkich bierze. Wszyscy nie w sosie.

– No – powiedziałam – wczoraj pokłóciłam się z Michałem i dziś nie chce ze mną gadać.

– Ech no tak bywa – Marta uśmiechnęła się.

Wyglądała jak aniołek z blond włosami i niebieskimi oczyma. Że też wybrała akurat taki styl. Czarny i mroczny. Zupełnie do niej nie pasował.

– A jak tam się wam ogólnie układa? – spytała.

– Dotychczas spoko. A tobie z Alanem? – postanowiłam wykorzystać sytuację.

– Nie jestem z Alanem – powiedziała.

– Nie? A z kim?

– Z nikim. Wolna i niezależna.

Przyjrzałam się Marcie dając jej szansę, by mówiła dalej. Ona jednak uśmiechnęła się lekko swoim nieśmiałym uśmiechem i pochyliła głowę nad swoja kartką. Zauważyłam na niej rysunki dziewczyn w kabaretkach i glanach.

– Widziałam cię ostatnio – powiedziałam prosto z mostu.

– Mnie? – Spojrzała na mnie zdziwiona – Gdzie?

– Na kolanach Kamila.

Twarz Marty pokrył lekki rumieniec. Spuściła wzrok i zaczęła dalej skrobać ołówkiem w zeszycie.

– Jesteś z Kamilem? – spytałam.

– Nie.

– To czemu siedziałaś mu na kolanach?

Marta uniosła głowę.

– Ojej, nie można? Co to takiego? I co za wywiad?

– Tylko pytam – powiedziałam. – Niby nic takiego, ale on podobno ma dziewczynę.

– Skąd wiesz? – spytała.

– Michał mi powiedział.

Marta udawała, że cieniuje rysunek.

– No ma – powiedziała po chwili.

– Z jego klasy?

– No, a co tak wypytujesz? Zazdrosna jesteś?

– Nie, ale wydaje mi się, że to trochę dziwne trzymać dziewczynę na kolanach jak ma się swoją i to pod nosem.

– Przecież siedzenie na kolanach to nie zdrada, a dziewczyna to nie żona – Marta spojrzała na mnie wyzywająco. – Poza tym chodzić z kimś na niby mając dziewczynę nie jest dziwne?

– Yyy – zawiesiłam się – O czym ty mówisz?

– O tej waszej grze w butelkę.

– To on od dawna ma tę dziewczynę? – zdziwiłam się.

– Nom z rok – odparła Marta po chwili zastanowienia. – Nie powiedział ci? – spytała zgryźliwie

– Nie?

– No widzisz. To wiedz, że wszystkiego się możesz po nim spodziewać.

Zszokowało mnie to wszystko, Nie mogłam uwierzyć że Marta mówi o tym tak spokojnie.

– A ty chcesz go odbić? Skąd wiesz, że nie będzie Cię traktował tak samo?

– Nie chcę go odbić! Oszalałaś? – Marta rozejrzała się niespokojnie.

– To co chcesz? Mówiłaś że ci się podoba.

– No bo podoba, ale co z tego?

– To, że nie wydaje Ci się to chore?

– Co?

– Jesteście w trójkącie.

– Nie jestem w żadnym trójkącie! – oburzyła się Marta. – I czemu gadamy o mnie? Nie ma lepszych tematów?

– Bo się o ciebie niepokoimy z Julką

– Z jakiego powodu?

– Od kiedy przyjaźnisz się z Anetą zaczęłaś się dziwnie zachowywać.

Marta ostentacyjnie zamknęła swój zeszyt i spojrzała na mnie wyzywająco.

– Czy wam przeszkadza, że przyjaźnię się z Anetą? Ona jest w porządku. Nawet jej nie znacie.

– Może i nie, ale wydaje się dziwna.

Marta podniosła brwi.

– No ok, pomijając Anetę i Łukasza, bo przynajmniej są z nami w klasie, Alana bo go nie znam to i tak zostaje jeszcze Kamil.

– I co z nim?

– Przed chwilą o tym gadałyśmy.

– No ok – powiedziała Marta biorąc głęboki oddech. – Podobał mi się. Podoba mi się taki styl. Lubię rock i metal. Lubię czarny kolor. Nie chciało mi się ubierać na różowo i udawać fanki Jacksona, więc przyłączyłam się do ich klasy, bo mieli fajny zespół. To wszystko.

– Nie wierzę ci.

– Twoja sprawa.

Westchnęłam.

– Spoko. Nie moja. Już niczego nie chcę wiedzieć. Myślałam tylko, że skoro się przyjaźnimy to mi ufasz i opowiesz co i jak.

Nie chciałam kłócić się z Martą. Wstałam i przesiadłam się do innego stolika. Marta spojrzała na mnie zaciskając usta. Miała rację. Wszyscy byli nie w sosie, a każda rozmowa kończyła się tak samo. Dodatkowo złość Marty odbiła się na Julce, która wracając od pielęgniarki dostała od niej lekki opieprz. Na szczęście nie powiązała całej sprawy ze mną.

– Co jej jest? – zdziwiła się.

– No wiesz spytałam o Kamila.

– I co powiedziała?

– Właściwie nic – skłamałam. – Że jej się podobał, ale nie zarywa do niego, bo wie, że ma dziewczynę.

– A to co wtedy widziałaś?

– Marta nie uważa, że to coś znaczyło.

– Dziwne – Julka zmrużyła oczy. – Oni wszyscy są w jakiejś sekcie. Kamil, ta jego dziewczyna i teraz Marta. Może faceci w tej sekcie mogą mieć kilka dziewczyn.

Roześmiałam się.

– Julka naprawdę kocham twoją wyobraźnię.

– Zuza to nie jest śmieszne – powiedziała moja przyjaciółka z powagą.