Rozdział 22. - Wielkanoc

Hm... Mam wrażenie, że gwałtownie spadła mi poczytność. Pewnie moja wina, ale oto myślę, że znalazłam na to sposób ;) Miłej lektury!

***

Pogodziłam się z Michałem, ale nic się nie zmieniło. Nadal mało czasu spędzaliśmy razem, a Julka i Paulina uważały, że jest wręcz odwrotnie.

Zbliżała się Wielkanoc. Ostatniego dnia przed świąteczną przerwą udało mi się spędzić z moim chłopakiem więcej czasu. Większość jego kolegów tajemniczo gdzieś zniknęła, a ja sprytnie to wykorzystałam. Nie udało mi się tylko pozbyć Roberta, który wszędzie nam towarzyszył.

Byliśmy parą już sześć tygodni, a Michał nabrał śmiałości i dystansu. Przestał kupować prezenciki, a jego koledzy nie gwizdali już na nasz widok. Niby wszystko było ok, ale wtedy pojawił się kolejny problem, a mianowicie święta wielkanocne.

Rodzice Michała byli nadziani. On był z tego powodu wniebowzięty. Zupełnie odwrotnie do Kamila, jak zdążyłam zauważyć. Kiedy Michał opowiadał o swoim bracie zrozumiałam, że to buntownik. Wolał sam na wszystko zarobić niż brać od rodziców. Pomyślałam, że na początku źle go oceniłam. W pewnym momencie zaczął mi się nawet podobać. Był inny i potrafił grać na gitarze. Może kiedyś czekała go wielka kariera?

Szybko jednak przypomniałam sobie, że wcale nie miał tak wspaniałego charakteru. Był buntownikiem pod wieloma względami. Nie uczył się, wagarował i pił. Do tego mając dziewczynę zadawał się z innymi. To jednak w jakimś stopniu też było pociągające.

Akurat w momencie, gdy między mną a Michałem wszystko było lepiej niż kiedykolwiek wcześniej musiało zdarzyć się coś tak dziwnego. Dzień przed przerwą świąteczną mój chłopak oznajmił mi, że wyjeżdża z rodzicami i siostrą na kilka dni. Naturalnie musiało to być coś wyjątkowego. Lecieli na Malediwy.

– Z rodzicami i z siostrą? – spytałam. – A Kamil?

– Kamil nie chce jechać.

– Dziwne.

– Wiem. On jest dziwny.

Przed wyjazdem Michał miał przynieść mi gry, w które graliśmy razem w sobotę. Cieszyłam się, że w końcu dotrze do mojego domu. Niestety zbyt szybko. Zamiast Michała u mych drzwi pojawił się nie kto inny a Kamil.

– Cześć – przywitałam go. – A gdzie jest…?

– Michał by się nie zdążył spakować czy coś tam, więc kazał mi coś przynieść dla ciebie.

Podał mi reklamówkę, w której znalazłam gry i coś jeszcze. Wyjęłam kartkę i z drżącym sercem przeczytałam:

Sorki Zuza, ale matka nie pozwoliła mi już wyjść. Spotkamy się po świętach. Kocham Cię. Pa :*

Byłam zawiedziona. Spojrzałam na Kamila, który wyczytał chyba smutek z moich oczu, bo uśmiechnął się porozumiewawczo.

– Taki Michała full romantyzm. Napisał list – powiedział z lekkim uśmiechem. – To ja idę.

Zignorowałam tekst o romantyzmie. Zgniotłam kartkę w dłoni.

– A może wejdziesz? – zaproponowałam.

Nie musiałam go namawiać. Od razu kiwnął głową i uśmiechnął się szerzej.

Rozmawiałam z Kamilem jak z dobrym przyjacielem. To było dziwne, że ufałam mu mimo tego, że go nie znałam, a słyszałam same złe rzeczy. Musiałam przyznać, że Marta miała rację – z Kamilem całkiem spoko się rozmawiało. Miał w sobie pewien urok. Zapomniałam już nawet o tym, że ma dziewczynę, o tym co mówił o nim Michał i o tym co sama widziałam. Nie wiem czy długo tak rozmawialiśmy w moim pokoju, ale zapewne tak, skoro pojawił się tam Mikołaj.

– Mama cię woła – powiedział.

Rzuciłam mu mordercze spojrzenie.

– Mam gościa. Nie przeszkadzaj.

– Idź na dół i się nie kłóć. Już przegięłaś.

– Nie wiem o co ci chodzi – powiedziałam, ale posłusznie wstałam i wyszłam z pokoju. Z moją szanowną rodzicielką nie było żartów.

– Co to za randki o tej porze? – powitała mnie od progu kuchni, do której weszłam.

Odruchowo spojrzałam na wyświetlacz na kuchence mikrofalowej. Zegarek pokazywał pół do dwudziestej drugiej. Ze zdziwienia otworzyłam usta.

– Przeproś chłopaka – powiedziała mama surowo. – Idź się umyć, a jutro porozmawiamy.

– Ok – przytaknęłam i wyszłam.

W swoim pokoju zastałam Kamila i Mikołaja jak stali i mierzyli się nawzajem wzrokiem. Nie wyglądali jak dobrzy koledzy. Musiałam chrząknąć, by mnie zauważyli.

– Zuzia, chyba już się będę zbierać – powiedział Kamil. – Czekałem tylko żeby się pożegnać.

– Jasne – powiedziałam. – Odprowadzę cię na dół.

Przy drzwiach Kamil przytulił mnie na pożegnanie i poszedł, a ja nie patrząc w oczy mamie, która stała przy schodach szybko wbiegłam na górę.

Mikołaj nadal stał w tym samym miejscu co chwilę wcześniej, gdy wychodziłam.

– Co ty tu jeszcze robisz? – spytałam.

– Skąd go znasz? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

– Kogo?

– Nie udawaj głupiej – warknął. – Kazimierskiego. Skąd go znasz?

– Ze szkoły a skąd? – zrobiłam zdziwioną minę.

– Nie gadaj z nim. To kretyn.

– Nie zabronisz mi. Mogę gadać z kim chcę.

Mikołaj podszedł do mnie i spojrzał mi w oczy. Był dużo wyższy, więc musiałam zadrzeć głowę. Nie zauważyłam nawet kiedy tak bardzo urósł.

– To idiota uwierz – powiedział.

– Fajnie. A teraz możesz już iść Miko. Chcę iść spać.

W święta naturalnie nie miałam kontaktu z Michałem. Kamil pisał czasami smsy. Podejrzewałam, że widzi mnie jako swoją kolejna dziewczynę w haremie jak mówiła Julia. Mama patrzyła podejrzliwie jak chowam komórkę pod stołem.

Najlepsza kara to kara, która najbardziej wkurza o czym doskonale wiedziała moja rodzicielka. Na święta zaprosiła Ankę – moją znienawidzoną i kapryśną kuzynkę z Gdańska.

Anka podobnie jak Michał i Kamil miała nadzianych rodziców. Do tego była dziewczyną, więc większość pieniędzy jakie dostawała, wydawała na markowe ciuchy, kosmetyki i całą masę gadżetów. Naturalnie była próżna, despotyczna i cholernie denerwująca ze swoją mentalnością hollywoodzkiej gwiazdy. Do tego była ode mnie młodsza o dwa lata, więc to był dopiero początek. Początek jak z horroru.

Musiałam cały swój czas poświęcić kuzynce, która poskarżyłaby się matce, gdybym tego nie zrobiła. Całe dnie wysłuchiwałam jej narzekań i próbowałam znaleźć jakąś rozrywkę. Oczywiście żadna jej nie pasowała. Po czterech dniach z nią byłam tak wykończona, że jeden dłużej, a na pewno wylądowałabym w szpitalu psychiatrycznym.

Kiedy w końcu pojechała opadłam na kanapę w salonie, by dokonać tam żywota. Mikołaj, który przez cały czas miał kuzynkę gdzieś, uśmiechnął się pod nosem.

– Ta dziewczyna wpędzi mnie do grobu – powiedziałam.

– Mama tak samo mówi o tobie – zaśmiał się mój brat.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

– Przesadza. Przy Ance jestem aniołkiem.

– Powiedzmy – skwitował. – Od teraz będę miał cię na oku.

Przewróciłam oczami.

– Powodzenia – powiedziałam i wstałam.

– Już nie umierasz? – usłyszałam jeszcze głos brata.