Rozdział 20. - Urodziny

Dziewczyny dziś krótki rozdział i  mam dla was ogłoszenie. Jutro wyjeżdżam i nie ma mnie cały tydzień. Następny rozdział będzie więc prawdopodobnie 11-12 marca. Trochę odpoczniecie od mojego bloga, a przy okazji powiem, że mam nowy pomysł na rozwinięcie mojego opowiadania, które możecie znaleźć tutaj ;) Miłego!

***

Całą sobotę przesiedziałam sama w pokoju ubrana w dres i starą, spraną koszulkę. Nie uczesałam włosów i nie zrobiłam makijażu. Nie odbierałam żadnych telefonów i nie odpisywałam na smsy. Skoro miałam szlaban i tak nie miałabym o czym z ludźmi rozmawiać.

Mój pokój wyglądał jakby przeszło po nim tornado. Z nudów wpadłam na pomysł robienia porządków. Zrezygnowałam jednak równie szybko co zaczęłam wyciągać wszystko z szafy. Moją podłogę i łóżko pokrywały więc rozrzucone wokół ubrania. Pościel od rana leżała zmięta, a zeszyty i książki zawalały biurko.

– O Boże co tu się stało?! – wykrzyknął mój brat, który zlitowawszy się nad losem siostry przyniósł mi obiad.

– Nie podoba ci się to spadaj – warknęłam.

– Już dobrze, dobrze idę – odparł rzucając jeszcze jedno spojrzenie w stronę bałaganu. – Posprzątaj tutaj.

Przedrzeźniłam przemądrzałego brata, ale zgodnie z jego „radą” zaczęłam sprzątać. Przynajmniej przyniósł mi jeszcze później tosty i kakao.

Wiedziałam, że Julka śmiertelnie się obrazi i tak też było. W poniedziałek od rana nie odezwała się do mnie ani słowem. Złożyłam jej życzenia i dałam prezent, który miałam wcześniej przygotowany, ale mruknęła tylko „dzięki” i nawet nie zajrzała do środka.

Zabolało mnie to. Była moją przyjaciółką, a nie rozumiała, że dostałam szlaban. Podobnie jak mój chłopak nie rozumiał, że jest mi przykro z powodu Julki.

– Wy dziewczyny ciągle strzelacie fochy, więc jakoś mnie to nie rusza, sory – powiedział.

– Obraziła się bo nie byłam na jej urodzinach, a nie strzeliła focha bez powodu – powiedziałam. – Poza tym co ty sobie wyobrażasz, że wszystkie dziewczyny porządkujesz do jednej kategorii? Nie każda strzela fochy.

Wzruszył ramionami.

– Do jutra jej przejdzie.

– Wątpię.

– Zakład? – wyciągnął do mnie rękę.

– Michał, zrozum, że się przejmuję, a jak nie to spadaj. Chcę mieć spokój.

– Spoko – powiedział i odwrócił się na pięcie.

Ledwie powstrzymałam się, by nie pokazać jego plecom środkowego palca. Nie jestem już dzieckiem. Spojrzałam na różową obrączkę. Zdjęłam ją i włożyłam do kieszeni.

Najdłuższą przerwę przesiedziałam sama pod klasą. Obrażona Julia poszła gdzież  z Kariną i Moniką, Marta i Aneta zachwycały się Nirvaną, a Paulę też gdzieś wcięło. Z resztą nie miałam ochoty z nikim gadać.

Wyjęłam mp3 i włożyłam słuchawki, by odciąć się od tego wszystkiego. W ten sposób czas mijał o wiele szybciej.

Na polskim postanowiłam, że jeszcze raz przeproszę Julkę. Nie może gniewać się na mnie cały dzień, a poza tym musi znać fakty. Zanim zagadnę Martę o to co działo się w Dzień Wiosny muszę podzielić się tym z naszą wspólną przyjaciółką.

Po lekcji zatrzymałam Julię, która zła jak osa skryła się przede mną w łazience.

– Przepraszam cię Julka – powiedziałam próbując zajrzeć jej w oczy.

Moja przyjaciółka skutecznie mi to uniemożliwiała patrząc w bok.

– Bardzo chciałam być na twoich urodzinach, ale poprzedniego dnia Michał wyciągnął mnie na spacer. Wróciliśmy późno, do tego moja mama wkurzyła się, że byłam cała w błocie i dała mi szlaban.

– Ciągle tylko ten Michał – powiedziała Julka spoglądając w końcu na mnie. – A o przyjaciółkach to już całkiem zapomniałaś?

– Nie zapomniałam. Z nim też rzadko się spotykam. To był nasz pierwszy spacer od niepamiętnych czasów.

– A pamiętasz kiedy ostatnio ze mną byłaś na spacerze?

– Nie – przyznałam.

– No właśnie – ciemnooka dziewczyna posłała mi ostatnie spojrzenie pełne wyrzutu. – Sory, idę – powiedziała i ruszyła w stronę drzwi.

– Czekaj.

Julia odwróciła się stojąc już w progu. – Co?

– Nie możesz się gniewać całą wieczność. Mam ważną sprawę.

– Tak? – moja przyjaciółka splotła ręce na piersiach. – Ciekawe jaką.

– Najpierw powiedz, że przyjmujesz przeprosiny – powiedziałam. – Nie chcę z tobą gadać jak jesteś taka zła jak troll.

– Ha! – Julka zrobiła teatralny gest i odgarnęła swoje długie, czekoladowe włosy. – Co za łaska. Nie chcesz ze mną gadać? A myślisz, że ja chcę wysłuchiwać o Michałku? Masz problem? Pokłóciłaś się z nim czy jak? A może z Paulinką się pokłóciłaś, bo jakoś nie widziałam was dziś razem?

– Nie o to chodzi. Chodzi o Martę.

Mina Julii spoważniała.

– No ok – powiedziała. – Co jest?

Opowiedziałam całą historię Marty, łącznie z faktem, że pytała o Kamila i tym, że różę w szkole dostała od niejakiego Alana. Na koniec kazałam Juli trzymać się mocno.

– W piątek na Dniu Wiosny widziałam ją z Kamilem. Mało tego. Siedziała mu na kolanach.

Moja przyjaciółka zrobiła wielkie oczy.

– Jesteś pewna, że to była Marta? – spytała z niedowierzaniem.

– Kto jak kto, ale ja znam ją od dziecka – odparłam z powagą. – Też w to nie wierzyłam, ale taka jest prawda, ale to jeszcze nie wszystko.

– To co jeszcze? Mów, a nie tworzysz napięcie.

Uśmiechnęłam się. Julce przechodziła złość.

– Była ubrana jak gotka. Wiesz, czarne kabaretki, gorset, glany. Do tego wystąpiła z nimi w tym show, bo mieli przedstawić metalowy zespół. A na koniec jeszcze jeden ostry news.

– Już się boję…

– Michał powiedział, że jego brat ma dziewczynę.

– Aha – Julka wyglądała na zawiedzioną. – A co to ma do rzeczy?

– No mówiłam. Magda siedziała Kamilowi na kolanach, a ta dziewczyna stała obok i na to patrzyła!

– Wiesz co Zuza? Temu twojemu Michałowi to bym nie wierzyła. Pewnie tak tylko powiedział, żeby sprawdzić jak zareagujesz. W końcu to twój były, a na dodatek jego brat.

– No nie wiem – mruknęłam.

– Swoją drogą cwany Michałek.

– Taa… Wiesz co ja mu wierzę – powiedziałam. – Czemu miałby okłamywać własną dziewczynę? Poza tym lepiej to sprawdzić.

– No przede wszystkim trzeba coś z tym zrobić – Julka przygryzła wargę. – Pogadam z Łukaszem. Kiedyś się kumplowaliśmy.