Rozdział 35. - Dzień dziecka

Rozdział znowu krótki, ale wszystko co w nim miało być w takim się zmieściło xD

***

Mimo że nadszedł czerwiec, pogoda zdawała się temu przeczyć. Z niechęcią patrzyłam na kłębiące się ciężkie chmury zawieszone nisko nad ziemią. Perspektywa zbliżających się wakacji nie cieszyła mnie tak, jak wcześniej. Były one czasem nieograniczonej beztroski, wolności od szkoły i od wielu innych obowiązków, nowych przyjaźni i podróży, ale w praktyce oznaczały również rozłąkę. Nie tą zwykłą, kilkutygodniową nieobecność kilku przyjaciółek zastąpionych szalonymi, nowo-poznanymi wakacyjnymi koleżankami, ale tą prawdziwą, najprawdziwszą silną tęsknotę za ukochaną osobą. Choć to uczucie znałam tylko z filmów, myśl o nim stawała się coraz bardziej przygnębiająca. Tym bardziej, że miałam za sobą spędzony samotnie weekend. Brak słonecznych promieni, budzących mnie codziennie delikatnym łaskotaniem w powieki pozwalał dłużej zostawać w łóżku, wolniej się z niego zwlekać i używać komputera bez zasłaniania rolet. Senna atmosfera panująca w domu sprzyjała marzeniom. Ze smutkiem odkryłam, że i te nie zawsze są jasne i kolorowe. Przypomniałam sobie pewne krótkie, ale znaczące zdarzenie sprzed dwóch dni. Czy to możliwe, że chłopak, z którym byłam od trzech miesięcy nic do mnie nie czuje?

W piątek po lekcjach Michał przytulił mnie pośpiesznie na pożegnanie i poszedł z całą zgrają kolegów na wagary. Skoro zaczął się czerwiec nie mogli przepuścić sobie takiej rozrywki. Na przerwie jeszcze chwilę stałam i czekałam, aż znikną mi z oczu. Ich głośne okrzyki i śmiech mogły przyciągnąć uwagę nauczycieli, ale zupełnie się tym nie przejmowali. Michał nie odwrócił się już w moją stronę, a ja poczułam żal do niego o to, że zostawił mnie samą. Marta całe dnie spędzała z Anetą i Łukaszem, a Paula i Julka wciąż kłóciły się między sobą. Właściwie to przez Michała straciłam dobry kontakt z nimi. Jak to możliwe, że on pomimo to zachował swoich kolegów?

Wróciłam do szkoły dopiero po dzwonku, który słyszałam jak przez szybę. Całą lekcję angielskiego przesiedziałam patrząc przez okno na wprawiające w zły nastrój brudne, błotniste kałuże, mokre liście na drzewach i granatowo-szare burzowe chmury. Na szczęście pani dała mi spokój. Cały świat o mnie zapomniał.

Zaraz po dzwonku błyskawicznie zbiegłam schodami z drugiego piętra na parter, pozbawiając się resztek energii i wyszłam na przesycone wilgocią powietrze. Już nie padało. Szłam powoli w stronę przystanku nie dbając o to, czy zdążę na pierwszy autobus. Z nisko pochylonej głowy opadały mi na twarz niesforne kosmyki włosów, które przysłaniały widoczność. Nagle usłyszałam za sobą gwizdy i krzyki. Odwróciłam się i zobaczyłam chłopaków z klasy Michała. Niektórzy z nich pokazywali na mnie palcami, bądź machali, bym ich zauważyła.

– To Kazia laska! – usłyszałam. – Kaziu, zawołaj Szuzan.

Wtedy go zobaczyłam. Szedł wśród nich z równie zadowoloną miną i śmiał się głośno jak reszta. Wpatrywałam się w niego uparcie, ale unikał mojego wzroku. Zwolniłam kroku i przysłuchiwałam się ich rozmowie. Wyraźnie naśmiewali się z mojej lekkiej wady wymowy.

– Kaziu, no czemu jej nie zawołasz? – pytał ktoś uporczywie. – Chcemy w końcu poznać twoją dupę.

Przyspieszyłam kroku. 

– Szuzan! – krzyczał głos, tym razem do mnie. – Poczekaj.

Zaczęłam biec i wpadłam wprost do stojącego autobusu. Kierowca zerknął z zatroskaną miną w lusterko na moje łzy cieknące po policzkach. Zaczęło padać.

Wzdrygnęłam się wyrwana z tych rozmyślań przez silną wibrację w komórce. Podniosłam ją i przeczytałam wiadomość. Nie miałam ochoty wychodzić, ale tym bardziej nie potrafiłam odmówić Pauli. Nie mogłam dłużej udawać, ze jestem zajęta i unikać istot żywych, które nie były Michałem. Odesłałam Pauli twierdzącą odpowiedź na pytanie, czy pójdę z nią „Dzień Dziecka”.

Na miejscu czekała nas niespodzianka. Paulina nie pomyślała, że nie wszyscy uważają gimnazjalistki za dzieci. Park był pełen biegających wokoło dzieciaków. Ich wiek mógł wahać się od dwóch do sześciu lat. Niektóre z przemiłych, małych dziewczynek podbiegały do nas, zasłaniały oczy rączkami i odsłaniały je z wielką radością krzycząc „a ku ku!”

– Chyba jesteśmy tu najstarsze – powiedziała Paula biorąc podawany jej przez jedną z dziewczynek patyk.

– A gdzie są laski? – spytała Julka – Miały tu być.

– Pewnie zobaczyły to towarzystwo i się zmyły – odpowiedziała rozbawiona Paula, której mała dziewczynka wciskała do ręki ciągle nowe patyki.

– Nie – powiedziałam z nadzieją. – Pewnie jeszcze nie przyszły. Która jest godzina?

– Szesnasta dziesięć – odparła Marta i spojrzała na Julkę jakby chciała powiedzieć coś w stylu „A nie mówiłam, że to strata czasu”.

Julka nie odpowiedziała. Spoglądałyśmy na siebie czekając, aż któraś rzuci jakąś propozycję. Nagle usłyszałyśmy radosny głos Julki:

– Patrzcie! Są dziewczyny!

Jak można się domyślić od tej chwili żadnej nie przeszło przez myśl, że będzie nudno. To niemożliwe, jeśli w pobliżu jest Wiki. Po chwili przybyli też Kacper i Jacek oraz ich ekipa odpowiedzialna za zapewnienie rozrywki. Jak przewidywałam, Kacper popisał się swoim talentem wokalnym. Julka oraz pozostałe dziewczyny, które nie miały wcześniej okazji go słyszeć były pod wrażeniem. Nie spodziewałam się jednak, że tym razem Kacper zaśpiewa w duecie.

– To jego dziewczyna? – spytała mnie Marta patrząc na stojącą z Kacprem na scenie nastolatkę. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam dziewczynę trzymającą Kacpra za rękę. Wyglądała wyjątkowo ładnie ubrana na biało, co kontrastowało z jej opalenizną i pasowało do błękitnych oczu. No właśnie kto to? Nie wiedziałam dlaczego poczułam coś jakby zazdrość. Nawet jeśli tak to co? Przecież ja mam Michała.

– Nie wiem – odpowiedziałam w końcu.

Trzymali się za ręce czy to mi się tylko wydawało? Próbowałam o tym nie myśleć. Byłam zła na samą siebie, że czułam zazdrość o każdego przystojnego kolegę.

Brat Kacpra – Maciek bardzo sympatyczny ośmiolatek, którego miałam okazję poznać wcześniej, też śpiewał. Do końca trwania krótkiego programu artystycznego odpowiadałam na pytania podobne do tego pierwszego zadanego przez Martę. Po chwili znałyśmy już imiona, wiek i zainteresowania prawie wszystkich członków rodziny Łukaszewskich. Występy Kacpra i jego brata oraz tej całej dziewczyny czy kto to jest, bardzo podobały się publiczności złożonej głównie z małych dzieci i ich rodziców.       

Zaraz po zakończeniu Kacper zniknął mi z oczu wraz z tą tajemniczą dziewczyną. Natomiast Renata od razu przyszła się przywitać.

– Cześć Zuzia – powiedziała. – Co słychać?

– No, hej Renata. – odpowiedziałam – Super Kacper śpiewał jak zwykle... – urwałam. Chciałam spytać o tą dziewczynę, lecz w ostatniej chwili zrezygnowałam myśląc, że to będzie wścibskie.

– No właśnie i Sarcię mieliśmy ci przedstawić – powiedziała Renata rozglądając się w poszukiwaniu wspomnianej koleżanki.

„Sarcia”, pomyślałam, sławna właścicielka Jackowego serca. „Śpiewa z Kacprem” przypomniałam sobie słowa Renaty.

– O jest! – powiedziała nagle spostrzegając dziewczynę. – Sara! – krzyknęła machając do niej ręką. Sara odwróciła się i uśmiechając równie promiennie co Renka odmachała. Po chwili stała przy mnie wraz z Kacprem i Jackiem.         

Byłam tak zajęta rozmową z nimi, że nawet nie zauważyłam zniknięcia swoich przyjaciółek. Agnieszka i Majka postanowiły pójść do domu, a Wiktoria oczywiście razem z nimi, natomiast Julka i reszta znalazły się przy najbliższej budce z lodami. Dowiedziałam się, że Sara nie jest dziewczyną Kacpra, tylko koleżanką Renaty. Właśnie miałam iść powiedzieć o tym dziewczynom kiedy zatrzymał mnie Jacek.       

– Idziemy na plac zabaw? – spytał. – W końcu to Dzień Dziecka.

Chciałam odmówić, ale coś mnie powstrzymało. Jacek jak zwykle uśmiechał się promiennie jak dziecko. Chyba tylko to skłaniało mnie często do myśli, że nim jest. Poza tym był wysoki, chudy i miał niski głos noszący ślady niedawno przebytej mutacji.

– Ok – odpowiedziałam dając znać dziewczynom, żeby przyszły kiedy kupią te lody.

Na placu jak można się było spodziewać roiło się od dzieciaków. Jackowi, który jak nikt potrafił się z nimi dogadać udało się wyprosić huśtawkę-konika.

– Siadaj – powiedział. 

Bez słowa i z lekkim uśmiechem usiadłam na huśtawce. Widząc jego zadowoloną minę wyczułam podstęp i powiedziałam szybko:

– Tylko bez podbitek!

– No przecież – odparł poważnie chłopak.

Huśtając się w górę i w dół nie myślałam o fryzurze i właściwie o niczym. Sama dziwiłam się sobie, że śmieje się głośno zupełnie jak te wszystkie sięgające mi do łokcia dzieci biegające wokół.

Moje przyjaciółki przyszły co prawda na miejsce tak jak je prosiłam, ale widząc mnie na huśtawce tylko pomachały z uśmiechem i odeszły. Nie zatrzymywałam ich. Wiedziałam, że w szkole zostanę zasypana podejrzeniami i mnóstwem pytań, ale w tamtej chwili miałam wszystko gdzieś. Czułam się doskonale.