Rozdział 23. - Blondynka

Mam takie wrażenie, że czegoś brakuje w tym rozdziale (oczywiście prócz tego, że mógłby być dłuższy), ale nie wiem do końca czego. Musiał być taki trochę bez sensu, żeby można było mówić o dalszych wydarzeniach... Chociaż jakby się zastanowić troszkę jeszcze poczekacie :) Mówcie co poprawić. Miłego!

***

Po świętach nic się nie zmieniło. Ani ja ani Kamil nie powiedzieliśmy Michałowi o naszej przyjemnej pogawędce w moim domu. Jak zauważyłam Kamil był mistrzem w udawaniu, że nie widzi lub nie pamięta pewnych rzeczy.

Od tamtego czasu jedynie Mikołaj dziwnie mi się przyglądał. Z Kamilem z resztą było podobnie, tyle że obserwował mnie w szkole. Nadal udawał czasami, że mnie nie zna, ale ja postanowiłam się z nim zaprzyjaźnić. Chociażby ze względu na Martę.

Julka nadal obmyślała swój szaleńczy plan jak rozdzielić ją z Anetą. Jak na razie jej starania ograniczały się do spędzania jak najwięcej czasu z blondynką na przerwach. Aspołeczna Aneta patrzyła na to wszystko z boku z zawiścią w oczach. Wiedziałam, że prędzej czy później wkroczy do akcji, a plan Julii nie będzie miał żadnych szans na spełnienie. Zaczęłam rozumieć Martę. Stawała się tak samo odludkiem jak Aneta, a może już dawno nim była i po prostu znalazła odpowiednich znajomych.

Tym sposobem byłam znowu skazana na towarzystwo Pauliny, która przeprosiła mnie za to, że w złości nagadała głupot. Dużo się zmieniło. Chociaż nadal byłyśmy przyjaciółkami Paula coraz częściej płakała, a do tego musiała w szkole pilnować brata, który dostał kuratora i stawał się coraz bardziej nieprzejednany. Skończyły się nasze wspólne wypady na dyskoteki i beztroskie życie. Jedna z nas wcześniej musiała dorosnąć.

Kolejnym urozmaiceniem mojej nudnej szkolnej egzystencji był pomysł dyrektora wprowadzony w życie równie nagle co stworzony. Zaledwie kilka dni po powrocie do szkoły z przerwy świątecznej, dowiedzieliśmy się, że kolejną sobotę możemy odliczyć sobie od dni wolnych.

– Co? Obowiązkowa sobota w szkole? – szepnęłam do Julii na historii, gdy nasza wychowawczyni, pani Bogusławska ogłosiła werdykt.

– No chyba ich coś boli – odparła moja przyjaciółka. – Ja nie idę.

Podobną opinię wyraziła większość klasy.

– Jeśli kogoś nie będzie, nie będę usprawiedliwiać – dokończyła swoją przemowę nauczycielka, a po sali przebiegła fala niezadowolenia i głosy protestu.

– To niesprawiedliwe – powiedział głośno Artur. – A jeżeli ktoś pracuje w soboty?

– Jesteście gimnazjalistami – powiedziała Bogusławska spoglądając na niego znad okularów. – Nawet nie macie prawa pracować.

Wkurzony Artur odchylił się z krzesłem w tył jak tylko najbardziej mógł. Patrzył na panią wzrokiem pełnym nienawiści. Szturchnęłam Julkę, by na niego spojrzała i uśmiechnęłyśmy się do siebie.

– Jest słodki – stwierdziła moja przyjaciółka.

– Wy się tak nie oburzajcie – powiedziała nauczycielka – bo to nie mój wymysł, ani pana dyrektora, tylko odgórne zarządzenie, by odrabiać dzień, który przepadnie wam a maju. Macie wtedy długi weekend to sobie odbijecie. Z resztą nie będzie lekcji.

– Nie? A co będzie? – pytały pojedyncze głosy w klasie.

– Zawody sportowe i tym podobne atrakcje.

– A to ja mogę przyjść – powiedział udobruchany Artur.

Tym razem po klasie przeszła fala śmiechu.

– Ale już koniec – powiedziała historyczka. – Przechodzimy do lekcji.

Po długim tygodniu w szkole nadszedł w końcu dzień, gdy zabroniono nam odpoczywania. Przedstawienie dla Niemców, w którym grał Michał miało odbyć się za kilka dni, więc podczas przymusowej w szkole soboty odbywała się próba generalna. Ten fakt do spółki z piękną pogodą zachęcił mnie do pójścia na zajęcia. Większość ludzi jednak zignorowała groźby nauczycielki o braku usprawiedliwienia i olała sobie ten dzień. Jak mogłam się spodziewać oprócz mnie była Marta – dziewczyna, która bała się każdej konsekwencji najdrobniejszego nieposłuszeństwa. Nigdy nie uciekała z lekcji, nawet jeśli robiła to cała klasa, a w tym wszystkie jej przyjaciółki. Byłyśmy w mniejszości.

Cały ten dzień nie miał zbyt wiele wspólnego z dniem lekcyjnym. Wyglądało to bardziej tak jakby po prostu szkoła była otwarta, a każdy mógł wejść i wyjść kiedy miał ochotę. Razem z Martą zgodnie stwierdziłyśmy, że tak mogłoby by częściej.

Na sali gimnastycznej chłopacy grali w kosza lub w nogę, dziewczyny siedziały na trybunach jedząc lody i obserwując wzmagania kolegów. Nauczyciele kręcili się znudzeni po korytarzach i próbowali trzymać się programu, który zakładał zajęcia sportowe i konkursy. Odbyło się kilka pierwszych. Teoretycznie trwać miały do godziny dwunastej, ale dużo wcześniej wszyscy dali sobie spokój. Jedynie pani Niezgoda – konsekwentna i nieubłagana nauczycielka Michała i Fabiana z niemieckiego stała niczym żołnierz przed sceną, na której odbywały się ostatnie próby przed przedstawieniem.

Ja i Marta siedząc w sporej odległości nie słyszałyśmy jej głosu, ale wyobrażałyśmy sobie jak wydaje polecenia.

– Wygląda trochę jak żołnierz, nie? – zagadnęłam przyjaciółkę. – Te krótkie włosy, postawa.

– No tylko jej garsonki moro brakuje – uśmiechnęła się Marta.

– Garsonki moro – powtórzyłam ze śmiechem. Nawet grzeczna Marta potrafiła czasami być zabawna.

Miałam cichą nadzieję, że po szkole wyciągnę ją na jakiś spacer, ale z tym już się przeliczyłam. Jak można się było spodziewać była umówiona z Anetą.

Michał też nie miał czasu. Po próbie podszedł tylko na chwilę, by oznajmić, że jest wykończony i idzie do domu. Zostałam więc sama.

Tym sposobem spotkałam Kamilę, a z nią największe tego dnia zaskoczenie.

– Hej – Marika uśmiechnęła się do mnie.

– Hej – odpowiedziałam robiąc pytającą minę.

Nie dość, że je pogodziłam to nawet sparowałam całkiem niezłe przyjaciółki.

Kamila zaprosiła nas do siebie. Byłam pewna, że będziemy oglądać Disney Chanel, ale dla odmiany wynalazła w necie jakieś gierki, na które jako pierwsza rzuciła się Marika.

– Widziałam dziś twojego mena – powiedziała do mnie Kamila rezygnując z bitwy o myszkę.

– No wiem miał próbę do przedstawienia.

– Ale… – Kamila zawahała się. – Widziałam go z jakąś blondynką.

– Co? Z jaką blondynką? – zdziwiłam się.

– Z taką wysoką. Nie znam jej. Ale nie przejmuj się – powiedziała. – Pewnie tylko koleżanka.