Rozdział 31. - Próba

Święta, święta i po świętach. Oto kolejny rozdział mojej twórczości, mimo że poprzedni nie miał poczytności. Czytajcie i KOMENTUJCIE! 

***

Już dawno zauważyłam, że nasza paczka się rozpada, ale nie miałam pomysłu jak temu zaradzić. Podsunęła mi go Paulina, która upierała się przy przekonaniu, że Aneta chce się ze mną zaprzyjaźnić i jak najwięcej czasu powinnyśmy spędzać razem. Moim zdaniem obie coś knuły, ale dlaczego nie miałabym tego wykorzystać. Udawałam, że mi też zależy na przyjaźni z Anecią.

– To może zatańczymy na zakończeniu? Tak jak w tamtym roku? – spytałam trochę złośliwie. Wiedziałam, że Aneta nigdy nie zatańczy.

– Chcesz?

– No jasne – powiedziałam. – Brakuje mi tego. Prób, występów. A tobie nie?

– Mi też – przyznała.

– Otóż to. Najwyższa pora zebrać zespół.

Paula popatrzyła na mnie z niedowierzaniem.

– Mówisz serio?

– A czemu nie?

Cały następny tydzień planowałyśmy reaktywacje zespołu i zapraszałyśmy dziewczyny na próby. Po tych pięciu dniach wyznaczyłyśmy datę spotkania organizacyjnego, na którym pojawiła się prócz nas tylko Karolina – dziewczyna z klasy Michała i koleżanka Pauli. Przyszła popatrzeć.

– Wiesz co mi to przypomina takie castingi na które nikt nie przychodzi – powiedziała znudzona Paulina leżąc na ławce.

– To może ktoś jeszcze przyjdzie – odezwała się Karolina, a obie z Paulą posłałyśmy jej mordercze spojrzenia.

– Ok nic nie mówię.

– To nie marnujmy czasu – zwróciłam się do Pauli. – Poszukajmy muzyki, zacznijmy tworzyć układ.

Moja przyjaciółka spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

– We dwie?

– No a czemu nie?

Paulina nie koniecznie była zachwycona tym pomysłem.

– Czemu nie przyszły dziewczyny?

– Mnie pytasz? – zdziwiłam się.

Właściwie to dobrze wiedziałam dlaczego żadna nie przyszła. Pomijając kwestie ocen i tego, że większość miała zagrożenia z matematyki po prostu im się nie chciało. To nie było to co na początku, kiedy wszystkie tańczyłyśmy i każda chciała być lepsza od innych. Teraz zwyczajnie Julka nie chciała tańczyć z Paulą, Agnieszka i Maja miały w głowie tylko problem tego jak znaleźć sobie chłopaka, a Marta – przyznajmy szczerze – nigdy nie była tym zainteresowana.

Potrzebowałyśmy minimum czterech tancerek nie wliczając nas samych. Karolina kategorycznie odmówiła. Uznałyśmy, że musimy czymś zachęcić dziewczyny do własnego pomysłu. Niestety nijak nie wiedziałam jak to zrobić, a Paulina chyba umywała ręce.

Pewnego upalnego dnia, gdy nie chciało mi się nawet wstawać z przyjemnie zimnej kamiennej posadzki, siedziałam sama pod klasą od geografii i gapiłam się w przeciwległą ścianę korytarza. Oprócz mnie na piętrze była tylko grupka chłopaków, którzy jak zwykle wygłupiali się robiąc przy tym ogromny hałas. Nie miałam pojęcia skąd biorą na tę energię. Z wielkim wysiłkiem odwróciłam głowę w ich stronę i nagle mnie olśniło. Artur!

Cała moja witalność powróciła do mnie wielką mocą i natychmiast obiegłam całą szkołą w poszukiwaniu Pauliny. Znalazłam ją dopiero na boisku leżącą na sfatygowanej ławce i wygrzewającą się w najlepsze na słońcu.

– Wszędzie cię szukałam – wydyszałam stając nad nią zziajana.

Paula spojrzała na mnie jednym okiem osłaniając ręką twarz od słońca, mruknęła coś w odpowiedzi i całkowicie zignorowała moją obecność.

– Mam pomysł – powiedziałam.

– Zasłaniasz mi słońce – poskarżyła się moja przyjaciółka.

– Paula to ważne. Wstawaj.

– Nie mam zamiaru. Co ważne?

– Chodzi o zespół – powiedziałam. – Mam pomysł jak zachęcić Agę i Majkę do przyłączenia się.

– Mhm – mruknęła Paula. – To mów.

– To poufna rozmowa, a z resztą jak mam ci mówić jak leżysz i nawet nie wiem czy mnie słuchasz?

– Zuza. Moja skóra od pół roku nie zaznała słońca. Chcesz jej tego odmówić? Jak mam jej to powiedzieć? Spójrz jak wyglądam. Jak trup, zombie, Frankenstein!

– Ta. Jak Królewna Śnieżka. Daj spokój i chodź, bo zaraz koniec przerwy.

– To poczekaj do końca tej przerwy.

Tak czy inaczej nie miałam wyjścia. Musiałam poczekać aż skończy się przerwa, by Paula łaskawie raczyła mnie wysłuchać. Nie byłam zwolenniczką rozmów w trakcie lekcji, szczególnie geografii, którą mieliśmy z żonką dyrektora, ale nie miałam wyjścia. Opisałam Paulinie dokładnie swój plan, a raczej jego wstępny szkic. Artur Tobaszewski – ciacho naszej klasy miał być głównym ogniwem całego przedsięwzięcia.

Jak wszystkim było wiadomo Tobi był „artystą”. Znaczy to mniej więcej tyle, że pisał własne piosenki, rapował i tańczył. Oprócz tego miał to, czego nie brakuje żadnemu prawdziwemu artyście, czyli niepokorną duszę. Byłabym jego fanką jak większość dziewczyn z klasy gdyby nie wagarował i nie palił.

Był jak najbardziej w moim typie – blondyn z niebieskimi oczami, wysoki i skejt. Uważałam, że nie mam u  niego najmniejszych szans, ale jeśli chodzi o zespół, mógł nam pomóc. Miał razem ze swoimi kolegami luźny zespół, którego skład zmieniał się w zależności od tego komu akurat chciało się być jego członkiem. Co więcej większość jego kolegów była tak samo przystojna.

Kiedy skończyłam opowiadać szukałam entuzjazmu w oczach Pauliny, ale go tam nie znalazłam. Gdybym powiedziała to Julce zaczęłaby skakać z radości. Blondynka jednak patrzyła na mnie w oczekiwaniu na dalszy ciąg jakby nie złapała sensu.

– Musimy poprosić Artura o to, by wystąpili z nami. Wiadomo, że Majka na niego leci, więc będzie też chciała tańczyć i Aga razem z nią. Wtedy może nawet wystarczy nam ta czwórka.

– Chyba nie tylko Majka na niego leci – powiedziała Paula. – Nie wiem co wy w nim widzicie.

– Nie lubisz go?

– Nie.

Zaskoczona słowami Pauliny postanowiłam na własną rękę nawiązać współpracę z Arturem i jego kolegami. Niestety jeśli chodzi o szkolne ciacha w paradę wchodzi mi moja nieśmiałość. Wkurzona na to, że plątał mi się język postanowiłam zagadać do Karola – kolegi Artura, który też był ze mną w klasie.

Na polskim siedział dokładne za mną. Upewniwszy się, że nauczycielka, która zachowywała się jak cyborg, nie patrzy odwróciłam się do niego.

– Hej mam sprawę – szepnęłam.

– Dycha.

– Co?

– Kupujesz czy o co ci chodzi?

– Co kupuję? – zdziwiłam się. – Nie, chodzi mi o Artura.

Karol zerknął na mnie i uśmiechnął się.

– Co chcesz numer? czy mam cię z nim umówić?

– Nie… - zaczęłam, ale nagle w klasie zrobiło się cicho a ja poczułam na plecach palący wzrok cyborga.

Odwróciłam się powoli i spojrzałam w jej wwiercone we mnie oczy.

– Przepraszam – wymamrotałam, a ona odwróciła się do tablicy.

Rzuciłam Karolowi mordercze spojrzenie i zabrałam się za pisanie wiadomości na kartce.

Pierwsza „próba” z Arturem i jego kolegami odbyła się w najbliższy piątek. Właściwie trudno to było próbą nazwać, ponieważ chłopcy po prostu przyszli i zajęli się sobą. Okazało się, że jest wśród nich kuzyn Pauliny, a ona zaprosiła do nas jeszcze jedną dziewczynę z młodszej klasy i przejęła stery.

– Ok słuchajcie – powiedziała, ale większość ją zignorowała. – Ej no cisza! Posłuchajcie.

W końcu chłopacy przestali gadać i dopuścili Paulinę do głosu.

– Chcemy zatańczyć na zakończeniu. Dodatkowo stworzyć stałą grupę taneczną i występować na innych szkolnych imprezach, więc dobrze byłoby ustalić stały skład i regularnie spotykać się na próbach. Kto jest za?

Ja, Paula i Ola z pierwszej klasy podniosłyśmy ręce.

– Co mamy z tego mieć? – spytał Artur?

– Będziecie mogli występować tak często jak nam się uda. Może komuś spodoba się wasza muza i nagracie płytę? Kto wie. W każdym razie promocja.

– My już mamy grubo fanek – powiedział Artur, a reszta chłopaków wybuchła śmiechem. – I płytę też.

– Tak? – zdziwiłam się.

Tobi wyjął rzeczywiście jakąś płytę w szarej okładce. Nie zdążyłam się przyjrzeć, bo odwrócił się i włożył ją do szkolnego odtwarzacza.

– Robimy tak – powiedział – wy tańczycie do naszej muzy, a my czasami występujemy z wami. Ja będę rapował, bo tańczyć nie umiem.

Koledzy Artura znowu zaczęli się śmiać.

– Cicho. To ja będę rapował, a Szymon i Łysy będą tańczyć z wami.

– Mamy tylko trzy dziewczyny – powiedziała Paula.

– Trudno – Artur rozłożył ręce.

– Możemy być waszymi tancerkami do zespołu albo śpiewać chórki – powiedziałam, a Paula obrzuciła mnie karcącym spojrzeniem.

– Nie chcemy chórków.

– A my potrzebujemy więcej dziewczyn do zespołu.

– To sobie znajdźcie.

– One nie chcą tańczyć. Z wami zatańczyłyby na pewno.

– Ok pokażcie co umiecie.

Stremowane zatańczyłyśmy jeden z układów, które pamiętałyśmy z zeszłego roku. Ola nie tańczyła, więc musiałyśmy z Pauliną zrobić to we dwie. Artur i jego koledzy przyglądali się nam wymieniając między sobą jakieś komentarze. Naturalnie nic nie słyszałam, ale nie wyglądali na zachwyconych, a raczej rozbawionych naszym występem. Kiedy skończyłyśmy Paula wyłączyła muzę i obie wlepiłyśmy w nich oczekujące spojrzenia.

– No, nie powiem, dziewczyny – powiedział Artur i zaczął klaskać. – Zupełnie nie nasze klimaty.

– Jak to nie wasze klimaty? – spytałam.

– No taki tam popik. Nie nasza muza. Jak my mamy z wami tańczyć? – powiedział Karol.

– No dokładnie – powiedział Artur. – My jedziemy freestyle, dash, ewentualnie jump style, co nie Szymon?

– Ta jest.

– To się przygotujcie na następny raz – powiedział Artur. – Nara.

Patrzyłyśmy z Pauliną jak wychodzą ze szkoły. Ja z uśmiechem, ona wkurzona.

– To jest sukces.

Paulina obrzuciła mnie pogardliwym spojrzeniem.

– Ta sukces – mruknęła.

By nauczyć się odpowiedniego układu musiałyśmy znaleźć pasujący podkład. Tobi i jego ekipa nie zostawili nam swojej płyty, która była w ich mniemaniu cenniejsza niż ruska ropa. Na szczęście pomyślałam o moim wspaniałym bracie, który czasami słuchał czegoś podobnego. Razem z Paulą udałyśmy się do mojego domu zaraz po owej feralnej próbie w szkole. Mikołaja nie było.

Zakradłyśmy się do perfekcyjnie wysprzątanego pokoju. Paulina, która nie była w nim nigdy wcześniej, starała się niczego nie dotykać wyrażając zarazem swój podziw i szacunek. Dawałam jej niewerbalne znaki, by się zamknęła, bo nie będę słyszała kiedy wróci braciszek.

Podeszłam do biurka i przeszukałam szuflady. Znalazłam kilka własnoręcznie wypalonych płyt, które zgarnęłam, chwyciłam Paulę za rękę i na siłę wyciągnęłam z pokoju.