Rozdział 12. - Złodziejka przyjaciółek

 Moje drogie, mówicie dużo o Kamilu, wzięłam to pod uwagę i mam nadzieję was zaskoczyć, ale musicie być cierpliwe ;) W tym opowiadaniu będzie coś czego się nie spodziewacie. Przynajmniej tak to zaplanowałam. Myślę, że się nie zawiedziecie.

W szkole nie było lekcji. Zawsze przed świętami wielkanocnymi z drugiego końca Polski przyjeżdżał specjalnie ksiądz misjonarz, by przez trzy dni odprawiać nam msze rekolekcyjne. Pamiętam, jak jeszcze będąc w podstawówce, szykowaliśmy bileciki, które po odprawionej mszy podpisywał ksiądz jako dowód, że byliśmy.

W gimnazjum nie było już tego zwyczaju, toteż uznałam, że wcale nie muszę iść na rekolekcje. Tym bardziej, ze w naszej osiedlowej parafii odbywały się w innym terminie. Okazało się jednak, że duża część moich znajomych była niestety w tym czasie w szkole lub w kościele, a ja spędziłam kilka godzin na bezcelowych zajęciach.

Następnego dnia rano postanowiłam, że pójdę do szkoły. Wyszłam nawet trochę wcześniej, by wejść jeszcze do sklepu i kupić jakieś czasopismo do poczytania. Ledwie zamknęłam drzwi usłyszałam znajomy głos.

- Cześć Zuzia.

- Cześć - odpowiedziałam zaskoczona.

Jacek nie był sam. Z nim zobaczyłam jeszcze Kacpra i dwie dziewczyny. Jedna z nich była blondynką, wyróżniającą się bardzo długimi włosami, niebieskimi oczami i szerokim uśmiechem, druga natomiast była poważniejsza, wyglądała na nieco starszą, miała krótkie włosy koloru brązowego.

- Wy się jeszcze chyba nie znacie - powiedział Kacper, kiedy wyszliśmy już na chodnik - To Renata, moja siostra, a to Kasia.

Dziewczyna z długimi włosami, która okazała się siostrą Jacka, od razu przywitała się ze mną jak stara kumpela, a Kasia, która jak dobrze podejrzewałam była licealistką, tylko pomachała ręką.

Renata okazała się przesympatyczną dziewczyną, a do tego była tancerką towarzyską i Wicemistrzynią Polski Juniorów w tym fachu, o którym opowiadała tak ciekawie, że choć nie miałam po drodze postanowiłam odprowadzić kolegów pod ich szkołę. Kasia wcześniej poszła w innym kierunku - do liceum, a ja uległam namowom Renaty i zgodziłam się zwiedzić ich gimnazjum. Na miejscu Kacper pobiegł gdzieś bardzo się śpiesząc, a Jacek również zniknął niepostrzeżenie.           

- Pewnie poszedł do Sarci - powiedziała Renata z ironią. - Plecak za nią ponosić albo potrzymać kurtkę.

-A kto to jest Sarcia? - spytałam wahając się przy ostatnim słowie.

- Koleżanka z klasy. Śpiewa z Kacprem i uważa się za damulkę - wyjaśniła Renata. - Jacek ciągle za nią biega i jej usługuje, a ona traktuje go jak idiotę - dodała ze złością. - Mówiłam mu, ale on uważa, że ona go lubi.

Renata podsumowała to wszystko znaczącym podniesieniem brwi, a ja odpowiedziałam miną „no niestety”.

Po jakimś czasie Jacek wrócił ze wspaniałym pomysłem.

- Powiemy pani Kwiatkowskiej, że jesteś nową uczennicą. My z Renatą początkowo nie podzielałyśmy tego zachwytu i obydwie patrzałyśmy na niego podnosząc brwi.

- No ale dlaczego nie? - spytał zdziwiony. - I nie róbcie takich min, bo będziecie miały zmarszczki na czole.

To podziałało i Renata nawet przyznała rację Jackowi, że pomysł jest niezły. Jak się potem okazało jemu już i tak udało się nabrać kilka osób i połowa klasy plotkowała na temat „nowej” w klasie. Kilka dziewczyn podeszło nawet, żeby przedstawić się mi i zaproponować zwiedzenie szkoły.

- Dzięki Jacek - powiedziałam z sarkazmem, kiedy dziewczyny odeszły.

Plan Jacka nie został zrealizowany i szybko opuściłam szkołę udając się do marketu. Po przeczytaniu kilku gazet stwierdziłam, że spokojnie jeszcze zdążę na te rekolekcje. Poszłam do szkoły a stamtąd razem z Julką i Wiktorią, gdyż tylko one przyszły, do kościoła.

Rekolekcje trwały półtorej godziny. Jeszcze przed dwunastą wszyscy mieli wolne. Kiedy Julka i ja wyszłyśmy z kościoła, spotkałyśmy Michała i Fabiana. Tego drugiego pamiętałam z przedszkola. Grał wtedy w małym przedstawieniu na Dzień matki, a od tamtego czasu, każdego roku był wzorowy na koniec i wychodził na środek.

- Co teraz robicie? - spytał Fabi.

- Nie wiem - odpowiedziałam spoglądając na Julkę - ja nie mam żadnych planów, a ty Jula?

- Nie wiem może coś poprawię z angielskiego.

- My też właśnie idziemy do szkoły - powiedział Michał i uśmiechnął się.

Przez całą drogę prawie nikt się nie odzywał. Pewnie dlatego, że Julka z Fabianem nie bardzo się lubili, a Michał był zbyt nieśmiały, by chwycić mnie za rękę przy Julce, a co dopiero normalnie ze mną rozmawiać. W szkole moja przyjaciółka pożegnała się z nami i poszła na górę. Michał dopiero wtedy nabrał trochę więcej śmiałości. Fabi był jego najlepszym kumplem, więc jego towarzystwo nie przeszkadzało mu w przytulaniu mnie jak dawno nie widzianej ciotki.

- Dajcie już może spokój - mówił Fabian spoglądając na nas z dziwnym wyrazem twarzy. Był brunetem o oczach równie szarych i błyszczących, co Michał. Jego były odrobinę ciemniejsze i otoczone gęstwiną długich rzęs. Starannie ułożone włosy sterczały w górę na czubku głowy i były lekko podgolone nad uszami. Tylko jeden mały kosmyk podwijał się niesfornie nad czołem nadając mu nieco dziecięcy wygląd.

- Tak w ogóle to po co chcieliście przyjść do szkoły? - spytałam zaskoczona tym, że prawie od godziny siedzimy na holu zamiast zająć się czymś ciekawszym.

- Nie mamy co robić - odpowiedział mi Michał, a Fabian natychmiast to wyprostował.

- Nie, mieliśmy po prostu mieć próbę z niemieckiego, ale chyba nikt nie przyszedł - wstał poprawiając kaptur granatowej bluzy. - Chodźmy pod klasę zobaczyć.

Pod klasą była tylko jedna dziewczyna. Chłopacy postanowili poczekać jeszcze trochę, ale ja pożegnałam się z nimi i poszłam do domu.

Tak naprawdę nie zdążyłam nawet wyjść ze szkoły, gdy zobaczyłam Julkę i Agnieszkę.

- Hej siostrzyczko - powiedziała Aga. - Widziałam cię w kościele, a potem od razu gdzieś zniknęłaś.

- No byłam z Michałem, a wy dokąd teraz idziecie?

- A tak chodzimy, bo nie mamy co robić - powiedziała Julka.

Razem z Julką byłyśmy odprowadzić Agnieszkę do domu. Miałyśmy okazję pogadać, bo od jakiegoś czasu rzadko się spotykałyśmy.        

- Może w ten weekend wyjdziemy gdzieś razem? - spytała Julka

- No zobaczymy. Raczej nie mam żadnych planów.

- Ej patrz! - Julka szturchnęła mnie. Po drugiej stronie ulicy stały Marta z Anetą.

- Marta! - na okrzyk Julki dziewczyna pomachała ręką i razem z koleżanką szybkim krokiem ruszyły w przeciwnym kierunku.

- Co ona robi? - spytała Jula z oburzeniem. W odpowiedzi tylko wzruszyłam ramionami. Od dłuższego czasu czułam, że coś się święci.