Rozdział 32. - Sen

Hej nie za bardzo podoba mi się ten rozdział, ale cóż... Jakiś jest. Piszcie co myślicie ;)

***

Obudziłam się zdezorientowana widokiem obrazów, które chwilę wcześniej stanęły mi przed oczami. Sny są nieprawdopodobnym zjawiskiem. Można w nich robić rzeczy zupełnie niemożliwe, a nikt się temu nie dziwi. Do tego potrafią być tak realistyczne, że jeszcze dobrą chwilę po przebudzeniu nie potrafimy przyzwyczaić się do rzeczywistości.

Spojrzałam na Paulę, która została u mnie na noc po tym jak do późna kombinowałyśmy jak przesłuchać płyty Mikołaja, by się nie zorientował, że je mamy. Akurat jak na złość popsuły mi się słuchawki, a tych nie mogłam zabrać bratu. Jak braku płyt mógł nie zauważyć, tak słuchawki były dla niego oczkiem w głowie.

Biłam się z myślami czy obudzić przyjaciółkę i opowiedzieć jej mój ciekawy sen czy może poczekać aż wstanie ryzykując, że połowę zapomnę. Mogłam równie dobrze odpuścić sobie całą tą głupotę i poczekać aż Miko wyjdzie, co było jednak mało prawdopodobne dla takiego nerda jak on.

W końcu postanowiłam dać Pauli spokój. Opadałam z powrotem na poduszki i zaczęłam myśleć o tym jak realistyczna wizja alternatywnego świata rozpływa się w zakamarkach mojej pamięci krótkotrwałej.

Śniła mi się impreza. Nie jakaś tam zwyczajna dyskoteka, na jakie zwykłam chodzić, ale bankiet. Jak bogato urządzone przyjęcie urodzinowe albo małe wesele. Tyle tylko, że większość gości była mniej więcej w moim wieku. 

Sala była skąpo oświetlona i przybrana balonami, a na okrągłych stolikach położono obrusy w kolorze ecru. Podobnym materiałem były ozdobione krzesła z wysokimi oparciami, więc całość tworzyła niezwykle klimatyczną scenerię. 

Weszłam na salę i od razu zauważyłam Jacka. Tańczył akurat z jakąś panną. Była ładna i miała na sobie dość wyszukaną sukienkę i wysokie szpilki. Poczułam coś, czego nie mogłam z niczym pomylić – ewidentnie była to zazdrość. Ze mną nigdy nie tańczył, a wyglądał przystojnie w garniturze. Na mojej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia, ale szybko odwróciłam wzrok.

Zauważyłam Marikę siedzącą samotnie przy stoliku. Udając, że nie widzę Jacka podeszłam do przyjaciółki i przywitałam się całując ją w policzek. Zdjęłam żakiet i usiadłam naprzeciw niej. Marika z uśmiechem przyglądała się tańczącym parom. Nie było prócz nas nikogo samotnego. Nie mogłam zrozumieć z czego tak się cieszy.

Po chwili Jacek zauważył nas i podszedł, a dziewczyna, z którą tańczył podreptała z a nim nie przestając się uśmiechać.  

– Siema Zuz – powiedział mój kolega, a ja zdążyłam się jedynie odwrócić w jego stronę, by humor popsuła mi jego przyjaciółka.

– Hej jestem Kinga – powiedziała wyciągając do mnie rękę. – A ty?

Zdezorientowana nie odgryzłam się jej mówiąc, że Jacek przed chwilą wymienił moje imię.

– Zuzanna – odrzekłam niechętnie. – Pozwolisz na słówko? – zwróciłam się do niego i zanim odpowiedział chwyciłam za rękę i pociągnęłam na przeciwległy koniec sali.

Nie wiadomo skąd znalazła się tam jego towarzyszka w nakręconych lokówką włosach i żółtej drapowanej sukience.

– Nie skończyła się jeszcze piosenka, kochanie – powiedziała lafirynda i pociągnęła Jacka w tańczący tłum.

Przedrzeźniłam wnerwiającą dziewczynę i wyszłam stamtąd nie zabierając nawet kurtki ani torebki. Do domu miałam blisko. Idąc czułam jednak chłód nocy na ramionach.

Zanim skończyła się impreza przyszedł do mnie Jacek i przyniósł rzeczy. Ucieszyłam się, ale po chwili zobaczyłam jeszcze Kingę i kobietę, która przypominała ją jak kropla wody, ale była dużo starsza. Od razu skojarzyłam, że nie mogła być nikim innym niż jej matką.

Kinga podeszła do mnie ze słodką minką i spytała czy może się u mnie wykąpać. Nie zdziwiło mnie to pytanie, choć było co najmniej dziwne.

– Oczywiście – odparłam z sarkastycznym uśmiechem, a ona natychmiast poszła do łazienki i to z mamą.

Ja i Jacek usiedliśmy w ciszy w kuchni. Po chwili Jacek westchnął i spojrzał na mnie tak smutnymi i zmęczonymi oczami jakie mógł mieć tylko w mojej wyobraźni.

– Nie lubię jej – powiedział.

Ze złością stwierdziłam, że nie pamiętam co było dalej, ale uznałam, że taki sen musi coś oznaczać i opowiedziałam go Pauli, kiedy tylko się obudziła. Niestety w jej rozumieniu sen owszem coś oznaczał, ale jakże nasze wersje się różniły. Paula uznała, że zakochałam się w Jacku.

– No chyba oszalałaś – powiedziałam. – To tylko sen.

– Sama powiedziałaś, że coś znaczy – usprawiedliwiła się Paulina pocierając zaspane oczy. – To o co ci chodzi?

– O to, że mogę go wykorzystać – powiedziałam.

Paulina spojrzała na mnie pytająco, a ja opowiedziałam jej o wydarzeniu sprzed kilku dni kiedy to mój sąsiad przyszedł zabrać mnie na spacer, a Mikołaj zinterpretował to jako randkę.

– Więc zamierzasz udawać, że z nim kręcisz tylko przed bratem? – spytała Paulina.

– Mniej więcej – powiedziałam.

– Nie wierzę. A jak chcesz to zrobić?

– Jeszcze nie wiem.

– To głupie – skwitowała Paula. – Jakbyś bawiła się jego uczuciami.

– Jakimi znowu uczuciami?

Paula zrobiła karcącą minę.

– No będzie myślał, że dajesz mu szansę.

Zastanowiłam się nad jej słowami.

– Kurde Paula – jęknęłam. – A miałam taki genialny pomysł.

– Ta genialny – mruknęła. – Przecież masz chłopaka, nie musisz wciskać Mikołajowi żadnego kitu, że nie kręcisz z Kamilem, bo nie kręcisz.

Nie odpowiedziałam.

– Prawda? – spytała po chwili Paulina.

– Prawda, prawda.

– No to o co chodzi?

– O to, że to brat Kamila, więc nie wiem co Mikołaj by powiedział.

Paula już otwierała usta, ale nie dałam jej dojść do słowa.

– Poza tym mój chłopak ma mnie w dupie tak naprawdę i nawet nie był u mnie w domu – dodałam.

– Co? Zerwij z nim Zuza – poradziła.

– Nie mogę. Kocham go.

– Kochasz? Za to, że cię olewa? Chyba nic nie wiesz o miłości.

– A ty coś wiesz? – spytałam. – Miałaś kiedyś chłopaka?

Paulina spojrzała na mnie wyzywająco.

– Nie, ale mam oczy i potrafię odróżnić miłość od wykorzystywania, prawdziwą przyjaźń od tej udawanej. On jest podejrzany. Mówię ci daj sobie z nim spokój.

– Ale z ciebie przyjaciółka. Jesteś po prostu zazdrosna – powiedziałam.

– Nie jestem zazdrosna. Jeśli mi nie wierzysz to nie, ale powiedz mi jeszcze jedną rzecz.

– Co?

– Czemu nie chcesz być z Jackiem?

– Z Jackiem? – zdziwiłam się. – Chyba żartujesz. To rozpuszczony dzieciak. Nigdy nie będę z kimś takim.

Paulina mruknęła coś w odpowiedzi i wygramoliła się z łóżka.

– A myślisz, że się we mnie buja? – spytałam.

– Ja mogę myśleć różne rzeczy – powiedziała i wyszła z pokoju.

Po śniadaniu wzięłyśmy płyty i poszłyśmy do Pauli, by posłuchać ich u niej bez obawy, że nakryje nas Mikołaj.

Blokowisko na którym mieszkała tonęło w słońcu. Przed wejściem do klatki spotkałyśmy jej brata kopiącego piłkę z kolegami. Mrużąc oczy Paula wzięła od niego klucze do mieszkania i wspięłyśmy się po wąskich, betonowych schodach na pierwsze piętro.

Wewnątrz nikogo nie było. Dochodziła trzynasta, więc jej mama prawdopodobnie nie wróciła jeszcze z zakupów. Ojciec już się wyprowadził. Paulina powiedziała, że jej mama planowała kupić na jego miejsce labradora. Podobno jest przyjazny dla dzieci, też dużo je i też nic nie robi. To chyba miał być żart, ale mało śmieszny. Pies nie zastąpi człowieka w końcu.

Moja blondwłosa przyjaciółka nastawiła wodę na herbatę i włączyła wieżę. Włożyłyśmy pierwszą z płyt, która okazała się zawierać piosenki jednego tylko zespołu – polskojęzyczny rap. Gatunek muzyki, który nigdy mi się nie podobał.

Paulina za to była zachwycona. Uznała, że jeden z chłopaków ma ładny głos i nie pozwoliła mi przełączyć piosenki o zdrajcy, która jej się szczególnie spodobała.

– Skąd macie płytę PTS? – usłyszałyśmy pytanie jej brata, który zjawił się nagle w pokoju.

– Jaką płytę? – Paula zmarszczyła brwi spoglądając na Mariusza.

– PTS zespół taki.

Paulina spojrzała na mnie znacząco.

– Aaa… No tak, tak mamy.

– Skąd? – spytał zdziwiony. – Dacie przegrać?

Nieświadomie zgodziłyśmy się na to. Paulina chciała dowiedzieć się czegoś więcej. Trudno było znaleźć zespół PTS w Internecie, ale jedna wzmianka zwaliła nas z nóg. Kilkakrotnie przeczytałam w myśli nazwiska członków zespołu i jeszcze raz spojrzałam na nazwę miasta, z którego pochodzi.

Napotkałam pełen zdziwienia wzrok Pauliny.

– Twój brat ma zespół hip hop-owy? – spytała.

– No właśnie…

– Co „no właśnie”?

– Też o tym nie wiedziałam – przyznałam.

– Nie wiedziałaś, że twój brat ma zespół?

– Wyobraź sobie, że nie.

– Mieszkasz z nim przecież.

– Ale go nie śledzę. On jest jak jakiś Batman. Kto wie gdzie się podziewa jak go nie ma – usprawiedliwiłam się.

– Mhm.

– Paula znowu mnie krytykujesz – wzburzyłam się. – Swojego brata znasz?

– Mój jest młodszy.

– A co to za różnica.

Paula spojrzała mi uważnie w oczy.

– Duża – powiedziała. – Otóż starszy brat się przydaje. Broni cię, kryje, rozpieszcza. A młodszy brat tylko wkurza. Ty musisz się nim zajmować. Rozumiesz?

– Rozśmieszasz mnie – powiedziałam. – Dobra nieważne. Fajna była ta muza. Trzeba mu ją podwędzić.

– Czy ja wiem.

– Coś ty Paula, mój brat ma talent. Może zostanie gwiazdą i będę bogata!

– On będzie nie ty – roześmiała się Paulina. – Poza tym przed chwilą ci się nie podobała.

– Wiem, ale to było przed chwilą – powiedziałam i zaczęłam śmiać się razem z nią.