Rozdział 28. - Szpieg

Trudno powiedzieć, że nie były to ciężkie dwa tygodnie. Miałam na głowie nie tylko stres spowodowany tym, czego dowiedziałam się od Marty, ale także milionem sprawdzianów i całą gamą tortur stworzonych przez nasze wspaniałomyślne grono pedagogiczne. Miałam wrażenie, że nauczyciele specjalnie umawiają się między sobą, by nawalić nam pracy równocześnie w ten sam tydzień. Oczami wyobraźni widziałam jak siedzą w pokoju nauczycielskim, popijają kawę, jedzą ciastka i obserwują naszą niedolę na ekranach komputerów przybijając sobie wesoło piątki za udaną nagonkę. Spojrzałam na kamerę w rogu korytarza i skrzywiłam się.

Pani Królikowska o niezwykle miłym wyrazie twarzy była sprawczynią największych nieprzyjemności. Powiedziałabym, że to nie jej wina, że uczy matematyki, ale brzmi to jak paradoks. W końcu sama wybrała sobie studia. Codziennie męczyła nas ogromem zadań domowych, a na dodatek zapowiadała kartkówki i sprawdziany bez opamiętania. Chyba miała okres.

Nie nadążałam z odrabianiem tego wszystkiego, nie wspominając już o Julce, która ze strachu, że nie zda roku zapomniała o całym świecie żyjąc, myśląc i oddychając tylko matematyką. Było mi jej niezmiernie żal. Chwilami zastanawiałam się czy przebywanie z Martą i pobieranie u niej swego rodzaju korepetycji nie jest częścią planu rozdzielenia jej z Anetą. Rozwiewała jednak moje przypuszczenia za każdym razem, gdy tylko otwierała usta. Od wielu dni nie słyszałam od niej nic innego niż opowieści o graniastosłupach foremnych.

Pani Bogusławska, nauczycielka historii i zarazem nasza wychowawczyni nie pozostawała w tyle. Zaraz po długim weekendzie oznajmiła nam, że pod koniec roku szkolnego wybiera się do sanatorium, a lekcje z nami przejmie pani Trzmielewska, która ze swoimi klasami jest dużo dalej w programie. Kilka lekcji wychowawczych przeznaczonych na historię, więcej zadań domowych, mniej pogaduch na zajęciach, a szybko wszystko nadrobimy. Nie muszę chyba mówić jak ta decyzja wpłynęła na życie klasy.

Wszystkie moje przyjaciółki harowały jak woły. Może powinnam pominąć Agnieszkę, która zawsze miała wszystko gdzieś, a mimo to spadała jak przysłowiowy kot na cztery łapy, oraz Martę, która nie musiała tyle ślęczeć nad książkami, by mieć piątki. Te dwie jako jedyne spędzały przerwy jak dawniej chodząc na boisko i zażywając ubogich, ale jednak kąpieli słonecznych i świeżego powietrza. Reszta zaczytywała się na śmierć w nudnych podręcznikach i zdzierała sobie skórę na palcach rozwiązując zaciekle zadanie za zadaniem.

Kontrolę nad klasą Michała przejęła despotyczna nauczycielka od niemieckiego, do której wymyślona przeze mnie i Martę ksywka „Frau Kapral” pasowała jak ulał. Nie mogłam zrozumieć dlaczego nie przychodzi do szkoły w wojskowym mundurze. Nawet Fabian, który był najlepszym uczniem w klasie skarżył się na nawał nauki.

Jak nietrudno się domyślić cała ta beznadziejna sytuacja odbiła się na ocenach. Nie byłabym z tego powodu szczególnie załamana gdyby nie moja mama, która wróciwszy pewnego pogodnego popołudnia z zebrania rodziców stanęła nade mną niczym wielka góra Buka z „Muminków” rzucając na mnie złowrogi cień.

– No ej! Mogłabyś mi odsłonić? – oburzyłam się wychylając w bok z pilotem w dłoni i próbując dojrzeć coś z telewizora.

– A ty mogłabyś mi wytłumaczyć co to jest? – spytała rzucając mi pod nogi jakieś kartki.

Podniosłam je i przeczytałam.

– No to jest jak mniemam kartka z moimi ocenami od wychowawczyni – powiedziałam. – A ta jest Mikołaja.

Rodzicielka zabrała kartkę z ocenami brata nim zdążyłam się jej przyjrzeć. Długim czerwonym paznokciem wskazała za to na rząd ocen z matematyki i postukała nim nieprzyjaźnie po kartce.

– A to co to jest?

– Jedynka.

– Jedna?

– Więcej. Chyba umiesz czytać.

– Nie pyskuj.

Spojrzałam na nią oburzona.

– Za co tyle jedynek?

– Za brak zadań domowych, kartkówki… Różnie.

– To czemu się nie uczysz?

– Strasznie dużo zadają – odparłam nadal próbując dojrzeć coś z programu, który oglądałam.

Mama zabrała mi pilot i wyłączyła tv.

– No ej! – wzburzyłam się.

– Szlaban na telewizję. I na komórkę. Przynieś ją zaraz.

– Że co?! – wykrzyknęłam. – Czemu aż dwie rzeczy?

Nawet moja surowa rodzicielka nigdy wcześniej nie zabrała mi komórki.

– Bo się pani Bogusławska skarżyła na Twoje zachowanie.

– Co? Ciekawe co znowu zrobiłam?

– Nie przeciągaj. Po komórkę.

Wstałam i spełniłam posłusznie jej polecenie. Nie wiedziałam jeszcze kto, ale ktoś musiał za to odpowiedzieć.

Naturalnie tym sposobem straciłam kontakt ze swoim chłopakiem poza szkołą, w której także ograniczał się on do minimum. Miałam wrażenie, że wszyscy zapomnieli o moim istnieniu. Znajomi zajęci byli sobą i swoimi problemami, a brat nawet przestał „mieć na mnie oko”.

Uznałam, że skoro i tak nie mam już komórki ani przewrażliwionego braciszka na karku, a za to mam po dziurki w nosie nauki, mogę zająć się śledzeniem Kamila. Nie wiem skąd zrodził się w moim umyśle ten pomysł. W pewnym momencie wydało mi się, że jest on nie tylko interesujący, ale też podejrzany i może mieć wielu wrogów. Skoro podpadł Alanowi, o którym własna dziewczyna mówiła z nutką strachu w głosie, a na dodatek nie przepada za nim mój brat – ucieleśnienie spokoju i harmonii, to zdecydowanie coś musi być na rzeczy.

Z moich obserwacji wynikało, że chociaż Kamil pochodzi z bogatej rodziny to ubiera się zupełnie bez jakiegokolwiek wyczucia stylu i nie dba o wygląd. Całą kasę wydawał na gitary, glany i piwo. Do tego zadawał się z chłopakami z blokowiska Pauliny, które co trzeba przyznać, chociaż nowe już zyskało sobie w mieście miano dzielnicy grozy. To jednak nie było jeszcze powodem, dla którego chłopcy z liceum mieliby go nie lubić… A może był to tylko mój brat?

Musiałam to przyznać sama przed sobą, że jak niemal piętnaście lat mieszkałam z Mikołajem pod jednym dachem, wiedziałam o nim naprawdę niewiele. Wiedziałam, że jest maminsynkiem, że dużo siedzi w pokoju i nie wychodzi, a także, że o dziwo ma tam porządek i sam go utrzymuje. Nigdy nie przychodzili do niego żadni koledzy, ani dziewczyny. Dla siostry oznaczać to może tylko jedno – mój brat jest gejem.

Musiałam dowiedzieć się z kim zadaje się Mikołaj. W tym celu wybrałam się na tajną misje do jego pokoju. Miałam tylko chwilę zanim wróci ze szkoły, więc uzbrojona w transporter dla zwierząt udałam się na zwiady.

Pokój brata jak zwykle zastałam w nienagannym porządku. Łóżko było pościelone i nakryte kapą w ciemnym odcieniu niebieskiego pod kolor ścian. Meble w barwie ciemnej czekolady kontrastowały z białymi dodatkami. Ten pokój, podobnie jak resztę domu, urządziła mama. Zaskoczyło mnie, że Miko niczego nie zmienił. Wszystko wyglądało tak jakby mama właśnie wróciła z Ikei.

Mimo, że nikogo nie było zakradłam się na palcach do biurka. Nie chciałam zakłócać harmonii tego miejsca. Postawiłam transporter na podłodze i zabrałam się do roboty. Powoli otwierałam szuflady, ale nie znajdowałam w nich nic prócz szkolnych zeszytów i książek oraz gier i płyt z muzyką. Rozejrzałam się po pokoju z rezygnacją i przekonaniem, że niczego więcej nie znajdę. Płyty, sprzęt, ubrania, książki. „Chłopcy nie prowadzą pamiętników” – pomyślałam i skierowałam wzrok na starannie zaścielone łóżko.

Już miałam zrobić krok, gdy usłyszałam kroki za drzwiami, które po chwili uchyliły się, a mój brat stanął w nich jak wryty na mój widok.

– Co ty tu robisz? – spytał.

– Łapię chomika.

– Jakiego chomika? Przecież ty nie masz chomika – powiedział zerkając na transporter.

– Paula dala mi pod opiekę, bo ma dwa i się gryzły.

Mikołaj spojrzał na mnie nieufnie.

– I co ten szczur robi w moim pokoju? – spytał i zaczął rozglądać się nerwowo.

– Czy ja wiem? Może chce ci przegryźć jakieś kable. – Wzruszyłam ramionami.

– Specjalnie go wpuściłaś?

– A gdzie tam.

– To skąd się tu wziął?

– Chomik jest mały – powiedziałam. – Wszędzie się przeciśnie, a z resztą chyba jednak go tu nie ma.

Podniosłam transporter i skierowałam się do wyjścia.

– Jak go znajdę, to masz przechlapane.

Uśmiechnęłam się.

– Nie znajdziesz.