Rozdział 16. - Inwalidka

Wybacz Merr, rozdział jak zwykle krótki, ale był jeszcze krótszy. Trochę go wydłużyłam specjalnie dla Ciebie ;) Czuję, że zaczynam tracić znowu wenę, ale mam nadzieję, że szybko odzyskam.

***

W szpitalu moją nogę oglądał młody i całkiem przystojny lekarz. Nie miałam pojęcia czy był jasnowidzem czy to zwykły przypadek, ale zażartował, że pewnie uciekałam przed chłopakiem i wpadłam w jakąś pułapkę na dziewczyny. Przeraził mnie.

Ojciec, który nie widział świata poza swoją córeczką zmartwił się moim stanem, ale na szczęście okazało się, że tylko solidnie nadwyrężyłam ścięgno Achillesa, a kość jest w nienaruszonym stanie.

– Lepiej będzie nie forsować nogi, unikać stawania na niej, smarować – mówił lekarz. – Zaraz panu wypiszę tu maść taką na stłuczenia co prawda, ale jest chłodząca i pomaga na różne rzeczy. Kule może pan wypożyczyć ze szpitala. Na zajęcia jakieś zwolnienie?

Mimowolnie uśmiechnęłam  się. Myśl o zwolnieniu z wu-efu wywoływała we mnie nieskończoną radość. To zdecydowanie najlepsze co zdarzyło mi się tego dnia.

– No w-f mamy w szkole – powiedziałam. – Wie pan.

– No dobrze. To zwolnienie będzie na miesiąc…

– Na miesiąc tylko? – zdziwiłam się.

Doktor podniósł głowę znad kartki.

– To się wygoi szybciej niż myślisz. Niedługo będziesz hulać jak dawniej – puścił do mnie oczko i ponownie pochylił głowę.

– Yyy – spojrzałam na ojca, który stał nade mną z zatroskaną miną. – Ale ja to dużo jeżdżę na desce i wie pan to taki kaskaderski prawie sport. Na noga już swoje przeżyła. Zawsze na nią te fata padają.

Młody lekarz spojrzał na mnie marszcząc czoło.

– Znaczy chciałam powiedzieć że już miałam skręconą kostkę w prawej nodze i raz złamaną kość w śródstopiu…

Twarz doktora zaczęła przypominać facjatę chińskiego mastyfa shar-pei.

– Czy tam pękniętą – rzuciłam szybko. – Już nie pamiętam tych wszystkich moich urazów. A ile żużlu w kolanach. Chce pan zobaczyć?

– Nie, dziękuję. Dwa miesiące starczy?

– Ależ nie ja tu jestem lekarzem – powiedziałam. – Powołuję się na pana.

Doktor uśmiechnął się.

Wychodząc z gabinetu nie mogłam odgonić myśli, że skończę w piekle.

– To ty miałaś kość pękniętą? – spytał ojciec na korytarzu. – Nie pamiętam.

Spojrzałam na jego grobową minę i wybuchłam śmiechem.

Na mój widok w szkole, Paula najpierw zrobiła zaskoczoną minę, później pojawił się na jej twarzy wyraz zmartwienia, a na końcu uśmiechnęła się i przytuliła „swoje biedne dzieciątko”. Kiedy powiedziałam jej o wszystkim zaczęła się bezczelnie śmiać z mojego wypadku.

– Jak możesz? To wcale nie jest śmieszne – mruknęłam.

– Haha jest – powiedziała chichocząc. – Nie dość, że zostałaś zaatakowana przez dzieciaki, to jeszcze pewnie nieźle pociągnęłaś z tymi menelami, skoro tak łatwo straciłaś równowagę. Ale przynajmniej uratował cię książę Jacek i zaniósł na rękach do domu. Skradł ci całusa?

Zrobiłam obrażoną minę.

– Paula, ja mam chłopaka!

– A nie podoba ci się ten Jacek?

– Nie, kocham Michała. Jacek jest bardzo fajnym kolegą. Tylko kolegą.

– Mhm – mruknęła demonstracyjnie Paula i roześmiała się.

– Uważaj, bo jak dostaniesz z kuli – zagroziłam jej.

– No już inwalidko, spróbuj mnie dogonić – wystawiła mi język.

– Dokąd idziesz? – spytałam, kiedy podniosła się z miejsca.

– Kupić sobie lizaka. Nie możesz nawet wyjść na boisko w tym stanie, a ja muszę się jakoś pocieszyć.

– Kup mi też – powiedziałam prosząco. – A na następnej przerwie idziemy na boisko.

Paula zrobiła zdziwioną minę.

– Okej…

Zgodnie z obietnicą na kolejnej przerwie wygramoliłam się z pomocą kul i Pauli na błonia. Na szczęście mieliśmy lekcje na parterze, więc jedyne schody jakiem musiałam pokonać, to te zewnętrzne.

– To co, siadamy? – spytała Paula kiedy byłyśmy już na miejscu.

– W żadnym razie. Idziemy kółko – odparłam, na co Paula uniosła brwi najwyżej jak mogła.

Bieżnia wokół boiska do piłki nożnej na naszym skromnym szkolnym podwórku miała około trzystu metrów, co znaczyło, że człowiek o zdrowych nogach jest w stanie przejść nawet dwa takie kółka normalnym tempem w ciągu najkrótszej przerwy. Ja zamierzałam przejść na moich kulach choć jedno.

– Na kulach? Spóźnimy się na geografię. Już i tak pół przerwy zajęło ci wyjście tutaj.

Podniosłam kulę i udałam, że chcę ją uderzyć.

– Nie gadaj, idziemy.

Ruszyłam moim ślimaczym tempem w stronę bieżni, a Paula niechętnie podążyła za mną. W pewnym momencie gwałtownie się zatrzymałam. Zobaczyłam chłopaków z klasy Michała, którzy zabrawszy piłkę jakimś dzieciakom z podstawówki podawali ją teraz do siebie ku rozpaczy młodszych kolegów. Zauważyłam, że mój chłopak nie uczestniczy w tej zabawie. Zakpiłam sobie w duchu z jego lenistwa, ale zarazem byłam dumna, że nie jest taki dziecinny jak reszta. Wtedy Fabian, którego również uważam za bardzo dojrzałego, szczególnie dzięki jego wybitnym osiągnięciom w konkursach i godnym podziwu wynikom w nauce, podał mu piłkę i Michał zaczął uciekać z nią przed stadem rozwrzeszczanych dzieciaków.

Roześmiałam się głośno, kiedy młodsi piłkarze zrezygnowali z pościgu, podczas gdy złodziej piłki wciąż uciekał ze swoją zdobyczą. Zorientował się dopiero, kiedy był w połowie kółka i ujrzał tarzających się ze śmiechu po ziemi kolegów i stojących nieopodal ciężko dyszących z wysiłku chłopców z podstawówki. Wrócił do nich czerwony na twarzy. Trudno powiedzieć czy z wysiłku, czy może z zażenowania.

– No bystry ten twój chłoptaś – powiedziała Paula i natychmiast oberwała ode mnie po głowie.

Michał zobaczył mnie i odrzucił piłkę. Wciąż szybciej oddychając podszedł do mnie i przywitał się całując mnie w policzek.

– Co ci się stało? – spytał zaskoczony. Nic nie powiedziałam mu o swoim wypadku.

– Spadłam sobie z wysokości i nadwyrężyłam coś.

– Powiedz jeszcze w jakich okolicznościach – dodała Paula.

Oboje z Michałem na nią spojrzeliśmy. On z zainteresowaniem, ja z czystą nienawiścią.

– Zabiję cię za to, obiecuję – wycedziłam przez zęby tak cicho, że tylko ona to słyszała.

– Ok to ja was zostawię – powiedziała z klepiąc mnie po plecach i oddalając w stronę wejścia do szkoły.

Michał spojrzał na mnie wyczekująco.

– O czym ona mówiła? – spytał.

– Pewnie tak tylko powiedziała. To drobny uraz, więc nic mi nie będzie. Pewnie niedługo będę już nawet musiała ćwiczyć na wu–efie – powiedziałam a kwaśną miną.

– Ja tam lubię wu–ef – roześmiał się Michał. – Jak ty teraz pójdziesz ze mną na spacer, kaleko?

– Chcesz oberwać?

– Nie – powiedział i pocałował mnie na przebłaganie. – Już okej?

– Niech będzie. To co z tym spacerem?

– Chyba będzie musiał poczekać.

– Czemu?

– Bo jak pójdziesz?

– Jakoś się potoczę – powiedziałam z uśmiechem.

– Ok, ale jak trochę ci się wygoi, ok?

Zrobiłam obrażoną minę.

– Wcale nie wychodzimy razem na spacery. Nawet kiedy miałam zdrowe nogi nie wychodziliśmy.

– Oj kochanie, pójdziemy – powiedział Michał i przytulił mnie lekko. Po chwili odsunął się mówiąc, że musi lecieć. Nie zaniósł mnie na rękach, ani nawet nie pomógł wejść po schodach o kulach. Paula nas zostawiła, więc byłam skazana sama wejść po schodach. Wiedziałam już, że spóźnię się na geografię.