Rozdział 15. - Romeo

Kilka dni po pierwszym spotkaniu z Patrycją i Kamilą nasz kontakt zupełnie się odnowił i nawet w szkole byłyśmy jak stare przyjaciółki. Było mi to na rękę w chwili, kiedy Marta całkowicie zajęła się Anetą, a Julka z Wiktorią knuła plany zepsucia tej przyjaźni.

Powiedziałam Pati i Kamili, że nie jestem już z Kamilem, że chodzę z Michałem, a Jackowi nie podoba się już Sara.  

– Wiemy – zaśmiała się Patrycja. – Udało mi się zaprzyjaźnić wreszcie z sąsiadem.

– Naprawdę? – zdziwiłam się.

– Owszem i bardzo sympatyczny z niego chłopak.

Uśmiechnęłam się, ale nie wiedzieć czemu wewnątrz poczułam lekkie ukłucie zazdrości.

– Ej – wtrąciła się Kamila – Pati, ty masz chłopaka.

– No to co?

– To nie zarywaj do Jacusia.

– Nie zarywam. Jak chcesz jest twój – szturchnęła przyjaciółkę w bok.

– Nie, dzięki, mi się nie podoba.

Powstrzymałam się przed zdradzeniem jej, że kiedyś to ona podobała się jemu.

– A jak tam ten twój Michał? – Patrycja zmieniła temat.

– A dzięki, dobrze.

– Jak on się nazywa?

– Kazimierski.

Patrycja zastanowiła się chwilę i zrobiła wielkie oczy. Najwyraźniej skojarzyła o kogo chodzi.

– Oni z Kamilem…

– Są braćmi – dokończyłam za nią.

Na jej twarzy pojawił się wielki uśmiech. – Szczera jesteś.

Uśmiechnęłam się szeroko.

– A właśnie – Patrycji jakby nagle się coś przypomniało. – Ta jego siostra… jak jej tam.

– Renata? – spytałam.

– Ta starsza?

Pokręciłam głową. – Nie, Renata to ta blondynka. Starsza ma na imię Kasia.

– A właśnie Kasia – przytaknęła Pati – powiedziała, że jesteś dziwna.

– Ja dziwna? Dlaczego?

– Ona jest sztywniarą – powiedziała – nie przejmuj się. Mówiła, że jesteś jakaś taka dziecinna i roztrzepana. Ogólnie jak Jacek i byście do siebie pasowali.

Uśmiechnęłam się na tę myśl. – Mówiła coś jeszcze?

– Tak, że nie jesteś w jej stylu.

– Hm… Tylko, że ja wolę chłopców.

Wszystkie trzy wybuchłyśmy śmiechem.

W autobusie znowu spotkałam Jacka. Miałam ochotę jeszcze raz spytać go o to, kto mu się podoba, ale jakoś nie mogłam się na to zdobyć. Bałam się, że pomyśli, że jestem zazdrosna lub coś podobnego, a przecież wcale tak nie było. W końcu stwierdziłam, że raz się żyje.

– To mówisz, że już nie podoba ci się Sara?

– Mówię – spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

– A kto teraz?

– Wy dziewczyny jesteście strasznie ciekawskie.

– Owszem – przyznałam z uśmiechem. – Ale taka już natura, nic na to nie poradzimy, a więc?

– Hm?

– No kto ci się podoba.

– Taka jedna.

– Kto? Powiedz – spojrzałam na niego prosząco.

– A co, jesteś zazdrosna?

– Ja? Coś ty!

Spojrzał na mnie podejrzliwie.

– Słyszałem, że masz chłopaka – powiedział po chwili.

– Tak, a skąd wiesz?

– Od Patrycji.

– Jakiej Patrycji? – zdziwiłam się.

– Czaplickiej.

– A znacie się? – udałam zaskoczoną. Chciałam sprawdzić czy zaprzeczy.

– Tak, przecież ona mieszka dwa kroki ode mnie.

– Ostatnio ci o niej mówiłam, to udawałeś, że nie wiesz która to – oburzyłam się.

– Nie udawałem. Nie wiedziałem która. Poznałem ją dopiero wczoraj.

Przyznał się. Właściwie dlaczego miałby udawać.

– To ona ci się podoba?

Uśmiechnął się i przez chwilę milczał. – Nieee.

– No ok, jak nie chcesz, to nie mów. Ale Patrycja jest fajna, co?

– Czy ja wiem…

– Co, nie podoba ci się?

Zrobił sceptyczną minę. – Nie jest chyba w moim typie. Jest taka zwyczajna, przeciętna i chyba też woli innych chłopaków.

– Ma chłopaka.

– No widzisz.

Wysiedliśmy z autobusu na przystanku, z którego mieliśmy jeszcze kilka kroków do domów. Szliśmy przez chwilę w milczeniu, a później zanim zdążyłam ugryźć się w język jeszcze raz spytałam o to, kto mu się podoba.

– Nie będę się przyznawał, bo nic z tego nie wyjdzie.

– No Jacek – poprosiłam.

– Lubisz mnie? – spytał.

– Jasne – poklepałam go po plecach. – Super kumpel z ciebie.

– Ok to przestań mnie męczyć.

Zrobiłam obrażoną minę.

– Chcesz oberwać? – spytał.

– Nigdy w życiu! – rzuciłam i zaczęłam uciekać. Naturalnie Jacek mnie gonił.

W pobliżu mojego osiedla był niedokończony budynek. Mama opowiadała mi kiedyś, że właściciele zostali zamordowani, a ich działa nie miał kto dokończyć. Historia, choć przerażająca, jest też ciekawa, jednak nie ona przyciągała do nieukończonego domu tylu ludzi. Bezdomni znajdowali w nim wygodne lokum, menele idealne miejsce do picia, chłopcy z gimnazjum kryjówkę przed nauczycielami i palarnię, a dzieciaki widziały go jako miejsce wręcz stworzone do zabaw. Kiedy byłam mała sama bawiłam się tam mimo zakazu rodziców. Razem z kuzynem stworzyliśmy grupę przeciwko wrogiej bandzie dzieciaków.

Skierowałam się w stronę budynku, którego Jacek, jako nowy mieszkaniec, wcale nie znał. Popędziłam po betonowych schodach na pierwsze piętro i schowałam się w małym pomieszczeniu, w którym kiedyś mieliśmy „bazę”. Z pośpiechu nie zauważyłam, że ktoś tam był.

– Ej, to nasza baza! – krzyknął jakiś chłopiec i zanim zdążyłam się obejrzeć biegło na mnie kilkanaście takich dzieciaków. Najstarszy mógł mieć najwyżej 12 lat, najmłodszy pewnie nie miał nawet pięciu.

Wstałam szybko chcąc ich uciszyć, ale w tym momencie potknęłam się i straciłam równowagę. Runęłam w dół i natychmiast poczułam okropny ból w nodze.

– Zuza! – usłyszałam Jacka, który pojawił się przy mnie i mocno chwycił mnie za ramiona.

– Ała – powiedziałam otwierając oczy.

– Nic ci nie jest? – spytał Jacek pomagając mi usiąść.

– Noga – powiedziałam tylko próbując poruszyć prawą kończyną. Udało się, ale towarzyszył temu coraz dokuczliwszy ból.

– Możesz wstać.

Zaprzeczyłam ruchem głowy czując jak łzy napływają mi do oczu.

Jacek przytulił mnie i pogłaskał po głowie.

– Po co uciekałaś? To za karę – powiedział z uśmiechem.

Po chwili śmiałam się razem z nim. Poczułam jak mnie podnosi.

– Co robisz? – spytałam.

– Zaniosę cię do domu – powiedział.

– Dasz radę?

– Jasne, jesteś takim chudzielcem.

Co prawda do mojego domu było zaledwie kilka kroków. Kiedy mama zobaczyła mnie w objęciach Jacka najpierw bardzo się zdziwiła i oburzyła, że chłopcy noszą mnie już na rękach. Później zaczęła żartować, że zostaniemy z Jackiem małżeństwem, skoro on już przenosi mnie przez próg, a dopiero na końcu zainteresowała się co mi się stało.

– Chyba zwichnęła nogę – powiedział Jacek. – Jest spuchnięta, ale chyba cała. Możesz nią ruszać, nie?

– No mogę, ale boli – przyznałam.

Mama pokręciła głową z dezaprobatą.

– Do pokoju. Zaraz cię ojciec zawiezie na pogotowie.

Jacek podążył za moimi wskazówkami i zaniósł mnie do mojego pokoju.

Zgodnie z moimi upodobaniami muzycznymi wewnątrz pełno było płyt, koło łóżka stała klasyczna gitara, na której swego czasu Kamil miał nauczyć mnie grać, a ściany w całości pokryte były plakatami.

– Ile masz plakatów – powiedział Jacek z podziwem. – I gitara. Grasz?

– Uczyłam się, ale efekty były raczej marne – przyznałam.

– Ale fajny masz pokój – stwierdził po niezręcznej chwili milczenia. – Szkoda, że muszę już iść.