Rozdział 13. - On

Nie wiem czym to spowodowane, że tak mało komentarzy (jeden tylko nie licząc mojego), ale wiedzcie, że nie zraża mnie to i dziś zgodnie z planem dodaję kolejny rozdział. Pisać będę chociażby dla jednej osoby. Mam dużo na głowie, poza tym nie czuję się najlepiej co odbija się na mojej twórczości. Proszę o wyrozumiałość.

***

Perspektywa powrotu do lekcji nie była miła, ale pocieszeniem był brak matmy. Dzień też nie był zwyczajny. W związku ze świętem kobiet, dziewczyny nie dostały zadania domowego. Trochę to niesprawiedliwe, ale nie dostali go również chłopacy, którzy i tak by go nie odrobili. Wolne popołudnie pragnęłam spędzić z Martą. Zdziwiło mnie, że od razu zgodziła się na moją propozycję pójścia do Domu Kultury na imprezę zorganizowaną przez burmistrza z okazji ósmego marca.

Droga ode mnie do Marty była długa, ale nie warto było czekać na autobus. Choć bolały mnie już nogi, przed nami była jeszcze tak samo długa droga do Domu Kultury. Cicha Marta zdawała się dziś nawet kroczyć i oddychać zupełnie bezgłośnie. Spojrzałam na jej profil i wbity w ziemię wzrok. Nie, nie była smutna. Wręcz przeciwnie - na jej twarzy czaił się delikatny uśmieszek.

- Co jesteś taka zamyślona? - spytałam.

- A nic, nic - odparła próbując ukryć wymykający się spod kontroli uśmiech.

- Przecież widzę, że się cieszysz. Z czego?

Raptem przypomniało mi się o czerwonej róży, którą Marta dostała dziś na dużej przerwie. Naturalnie podzieliła się tym faktem tylko z Anetą, ale człowiek oczy ma, więc widzi.

- Od kogo dostałaś różę? - spytałam zanim zdołała odpowiedzieć na poprzednie pytanie.

- Od Alana.

- Jakiego Alana?

- To kolega Łukasza z żeglarstwa.

- Z żeglarstwa?  

- Kółka żeglarskiego.

- Ty chodzisz na kółko żeglarskie? - zdziwiłam się. - Od kiedy się tym interesujesz?

- Nie, ja nie chodzę - spojrzała na mnie z irytacją. - Łukasz chodzi i Alan też.

- To z nim znikasz na weekendy - mruknęłam.

- Znam go dopiero tydzień.

- Z Julką już dawno zauważyłyśmy, że coś z tobą nie tak. Już od dłuższego czasu masz nas gdzieś.

- Jak to? - spytała.

- Normalnie - odparłam i popatrzyłam na nią. - Zmieniłaś się i to na gorsze. Od kiedy zadajesz się z Anetą.

Marta milczała. Robiła tak zawsze, gdy nie chciała się tłumaczyć. Ucieczka to dla niej najlepszy sposób obrony. Wzruszyłam ramionami i również nie powiedziałam słowa przez całą drogę.

Zaczynało się ściemniać. Dotarłyśmy na miejsce chwilę przed rozpoczęciem. Z dala zobaczyłam samotnie siedzącą dziewczynę, która pomachała mi i się uśmiechnęła. Po chwili ją poznałam.

- Cześć Kamila - powiedziałam słodko podchodząc do niej i dając buziaka w policzek na przywitanie.

- Hej - odpowiedziała Kamila prezentując rząd idealnie równych i białych zębów kontrastujących z jej ciemną karnacją. Stałą opaleniznę zawdzięczała sokowi z marchwi, który piła litrami będąc dzieckiem. Osobiście podejrzewałam, że wspomaga ją dodatkowo samoopalaczem, ale do tego się nie przyznawała.

Musiałam przyznać, że moja koleżanka z dzieciństwa bardzo się zmieniła. Dawniej spędzałyśmy razem wakacje, ponieważ w roku szkolnym Kamila była mocno pilnowana przez rodziców. Zawdzięczała im wysoką średnią i kilka innych umiejętności takich jak gra na gitarze. Zawsze zazdrościłam jej szkoły muzycznej, na którą nie było mnie stać. Piękne, zielone oczy miała obrysowane kredką, a rzęsy pociągnięte tuszem. Jej cera była tak idealnie czysta, że nie potrzebowała podkładu ani pudru, a gęste włosy wiły się naturalnymi falami wokół jej twarzy opadając na ramiona. Kiedyś były znacznie dłuższe.

- Obcięłaś włosy - powiedziałam z uśmiechem, którym mnie zaraziła.

Roześmiała się. - Tak, tak już dawno.

Nie widziałyśmy się od kiedy chodziłyśmy do różnych szkół.

- Jesteś sama? - zdziwiłam się.

Kamila spochmurniała robiąc minę sceptyka. - Czekałam na Patrycję, ale wygląda na to, że mnie wystawiła - powiedziała. Zrozumiałam, że chodzi o Patrycję Czaplicką, z którą również straciłam kontakt od czasów dzieciństwa. - O, jest! - Kamila pomachała do dziewczyny, która właśnie weszła. Patrycja nie zmieniła się tak bardzo, ale urosła. Przewyższała nas teraz o głowę.

- Cześć - powiedziała, gdy przecisnęła się już pomiędzy stolikami. - O cześć, Zuzia?

- Tak Zuzia - odpowiedziałam i uśmiechnęłyśmy się do siebie.

Nie było nam dane dłużej porozmawiać, ponieważ zaczął się występ. Wśród dziewczyn tańczących na scenie był jeden chłopak. Natychmiast rozpoznałam Kacpra. Uśmiechnęłam się w duchu. Nie tylko pięknie śpiewał, ale był również świetnym tancerzem. Usiadłyśmy przy wolnym stoliku z przodu. Oglądając Kacpra w tańcu nie myślałam o niczym innym tylko o nim. Nie podzielałam zdania dziewczyn, że to pedalskie tańczyć w zespole pełnym dziewczyn. Mi się podobał taki jaki był. Idealny.

Występ szybko się skończył, a tancerki podeszły do nas.

- Sorki, ale to nasz stolik – powiedziała jedna z dziewczyn stając nade mną i Patrycją.

- No chyba żartujesz – odezwała się Kamila. Jej zielone oczy zwęziły się, a cała twarz przypominała wyrazem rozzłoszczonego kota.

- Nie, nie żartuję mała. Wypad.

- Mama cię nie nauczyła, że to nie grzeczne w ten sposób wyganiać ludzi? – Kamila uśmiechnęła się zjadliwie.

Wysoka dziewczyna przedrzeźniła ją i podeszła do Kacpra. Mówiła coś wskazując palcem w naszą stronę.

- Ok, może chodźmy co? – Odezwała się Patrycja.

Marta wstała zanim ktokolwiek zdążył się odezwać. Odeszłyśmy, ale dogonił nas Kacper.

- Cześć – powiedział patrząc na mnie.

- Hej Kacper – uśmiechnęłam się. Fajną masz koleżankę.

- Nie wiedziała, że się znamy.

- A nieznajomych można tak wyganiać? – Kamila przewróciła oczami.

Kacper uśmiechnął się przepraszająco. W tym momencie zaczął się kolejny występ. Wysoka dziewczyna, która wyszła na scenę zaśpiewała piosenkę z filmu „Pocahontas”. Rozpoznałam ją po pierwszych nutach. Stałam jak zahipnotyzowana całe trzy minuty, a kiedy dziewczyna zamilkła z transu wyrwały mnie dopiero głośne oklaski.

- Kto to? – szepnęłam.

Kacper tego nie słyszał, ale uśmiechnął się na widok moich rozdziawionych ust. – Dobra, nie? Muszę teraz lecieć, bo mam przedstawienie. Zobaczymy się później.

Pokiwałam głową i rozejrzałam się za dziewczynami. Nie było ich. Jedynie Marta stała pod ścianą nieopodal. Podeszłam do niej.

- A gdzie Kamila i Pati?

- Wyszły chyba.

Zaskoczyło mnie to.

- Wrócą?

Marta wzruszyła ramionami. – Nie mówiły.

- Chodź usiądziemy.

- Zuza, szczerze mówiąc też bym poszła.

- Co? Czemu, nie podoba ci się?

Pokręciła głową.

- Jeszcze chwilkę?

- Ok, ale postoimy.

Przedstawienie było krótkie i nawet spodobało się Marcie, więc zostałyśmy do końca. Okazało się, że prócz Kacpra było jeszcze kilku chłopaków. Stojąc pod ścianą obie z Martą wyprostowałyśmy się błyskawicznie, gdy na scenę wszedł chłopak w skórzanej kurtce. Trochę przypominał mi Kamila, ale wyglądał dużo bardziej jak metal, a nie miał gitary. Długie blond włosy miał upięte z tyłu w kitkę, pod kurtką czarną koszulkę z Metalicy, a na nogach glany sięgające do połowy łydki. Spojrzałam na Martę. Delikatny uśmiech na jej twarzy pogłębił się. Nie zauważyła, że ją obserwuję.

- Czy to Alan? – spytałam.

- Nie, coś ty – zaśmiała się. – Myślisz, że jest jedynym metalem w tym mieście?

- Nie, aczkolwiek chyba każdy metal w tym mieście się tobie podoba.

Posłała mi paraliżujące spojrzenie.