Rozdział 4. - Mój chłopak

  Weekend minął niespodziewanie szybko. Pochłonięta własnymi sprawami prawie zapomniałam o moim nowym "chłopaku". Idąc do szkoły w poniedziałek byłam pewna, że reszta też już zapomniała o tej głupiej zabawie, mimo to trochę się obawiałam. Był to w końcu mój pierwszy chłopak. "Butelkowy chłopak". Czy coś takiego można traktować poważnie? Źle czułam się z tą świadomością, że mój pierwszy w życiu chłopak jest wylosowanym przeze mnie w grze. Postanowiłam nie traktować tego poważnie, a równocześnie cieszyć się tym, że najbliższych walentynek nie spędzę sama.

  W szkole Paula promieniała. Nie rozumiałam czym tak bardzo się cieszy.

  - Przecież nie udało ci się wylosować tego, kogo chciałaś - powiedziałam.

  - A skąd wiesz kogo chciałam?

Spojrzałam na nią tajemniczo.

  - Kurde, to aż tak widać? - zdziwiła się.

  Na biologii Paulina siedząca po przeciwnej stronie klasy wysyłała mi niezliczoną liczbę wiadomości z pytaniami na temat mojego nowego chłopaka. Nerwowo zerkając na odwróconą tyłem, lecz idealnie wszystko słyszącą nauczycielkę odsyłałam jej lakoniczne odpowiedzi.

  - Na pewno już o tym nie pamięta - szepnęłam zniecierpliwiona.

  - Co, myślisz, że taki głupi jest, czy, że był pijany? - pytała.

  - A ty chodzisz z tym Maćkiem?

  - Tak, cały weekend z nim spędziłam - odparła z uśmiechem.

Spojrzałam na nią nieprzekonana. - Podoba ci się?

  - No wiesz... - szepnęła robiąc znaczące miny. - Opowiem ci na przerwie - skwitowała puszczając mi oczko.

Okazało się, że nie wliczając piątku, ponieważ było już popołudnie Paula jest z Maćkiem już trzeci dzień i powodzi im się całkiem nieźle. Faktycznie, niezręczne trochę jest trzy lata różnicy, ale chłopak naprawdę się stara i to widać.

  - Trzy?! - wykrzyknęłam. - Trzy lata? Chcesz powiedzieć, że on ma dopiero 11 lat?

Paulina zastanowiła się chwilę. - No właściwie niedługo skończy 12, a ja 15 - powiedziała i uśmiechnęła się. - A co w tym złego?

  - Nie wiem - wymamrotałam nie mając pojęcia co o tym myśleć. - I jak długo...?

  - Co?

  - No wiesz, jak długo musicie ze sobą chodzić? - spytałam zdając sobie sprawię z tego, że nie znałam wszystkich zasad gry.

  - No jak? Tyle ile liter ma... - mówiła powoli patrząc na mnie uważnie jakby chciała mi coś ważnego wytłumaczyć. - Aha, bo ty nie wiedziałaś, nie powiedzieliśmy ci - zaskoczyła nagle. - Każdy chodzi ze swoim partnerem tyle dni ile liter ma jego imię, albo ksywka. Ja wybrałam Paula, więc P-a-u-l-a - wyliczyła na palcach. - Pięć dni z nim mam być.

  - A ja? Z tym jak mu tam... Kamilem?

  - Na ciebie mówimy Zuzia, więc też pięć.

  - A może Zuza, to będzie cztery... Albo Zuz, to trzy...

  - Może być Zuza, ale Zuz nikt na ciebie nie mówi.

  - Jak nie? Nawet ta twoja tleniona koleżanka w piątek.

Paulina zaśmiała się głośno. - Nie lubisz jej? Wiem dziwna jest – roześmiała się, ale po chwili spoważniała - Nie, cztery najkrócej. Inaczej przegrasz.

Próbowałam się jeszcze z nią sprzeczać wymyślając różne i jak najkrótsze wersje mojego imienia. Nieoczekiwanie Paulina zaczęła się podejrzanie uśmiechać...

Odwróciłam się powoli i zobaczyłam stojącego za mną w odległości kilku kroków Kamila. W nieułożonych i trochę przydługich blond włosach, czarnej bluzie, szerokich dżinsach okularach i w otoczeniu grzecznie wyglądających kolegów wydał mi się dziwnie brzydki i nieśmiały. Patrząc na niego poczułam niemiły dreszcz i w ułamku sekundy podjęłam decyzję o ucieczce. Niemal w tej samej chwili w łazience, w której się schroniłam pojawiły się Paulina i Wiktoria, a za nimi reszta dziewczyn z mojej klasy.

  - Czemu uciekłaś? - spytała Paulina siląc się na złość i pretensję, ale w jej głosie i tak dźwięczał śmiech.

  - Nie mogę - odpowiedziałam również nie mogąc powstrzymać śmiechu.

  - Ej, dlaczego? - spytała Paulina z nieco wyraźniejszą nutką pretensji w głosie.

Spojrzałam na nią błagalnie.

  - Musisz - uśmiechnęła się. - Bo przegrasz.

Posłałam jej pełne nienawiści spojrzenie mówiące „jeszcze się policzymy” i odwróciłam się do drzwi. Ręka na klamce drżała, więc mocno ją zacisnęłam.

  Wyszłam z łazienki wziąwszy głęboki oddech i podeszłam do podtrzymywanego przez kolegów, nieruchomo stojącego chłopaka. Słyszałam za sobą cichy chichot Pauli. Nie odwracając się wyciągnęłam do niego rękę. Uśmiechnął się lekko, niewykluczone, że kpiąco i chwycił ją swoją dużą, suchą dłonią. W jej uścisku nie było nic przyjemnego, ale również nic upokarzającego. Poczułam dziwną ulgę. Chociaż był ode mnie wyższy zaledwie o głowę czułam się przy nim dziwnie mała.

  - Idziemy na hol? - zaproponował cichym, ale niskim, noszącym piętno niedawno przebytej mutacji głosem. Skinęłam głową. „Mój pierwszy chłopak” – pomyślałam - "butelkowy chłopak".

  Jak się szybko okazało moje obawy były niczym nieuzasadnione. Paula nawet z nutką zaskoczenia przyglądała się jak spędzam z Kamilem przerwa za przerwą. Nie do pomyślenia, ale po przełamaniu pierwszych lodów spędziłam z Kamilem cały dzień i naprawdę go polubiłam. Nie był chłopakiem w moim typie, ale uzgodniliśmy, że jakoś przetrwamy te cztery dni razem. Rozmawialiśmy o szkole i naszych zainteresowaniach. Kamil wcale nie był dobrym uczniem na jakiego wyglądał. Wybuchł głośnym śmiechem, gdy powiedziałam, że jest spokojny. Był raczej z tych "niegrzecznych". Dużo wagarował, pił piwo, palił i ledwie przechodził z klasy do klasy. Mimochodem wspomniał o tym, czym jedynie z wszystkich wymienionych rzeczy, powinien się chwalić.

  - Naprawdę grasz na gitarze? - spytałam nie kryjąc entuzjazmu. - Musisz mi pokazać!

Skinął tylko głową z uśmiechem.

  - Ale wtedy będziesz musiała znaleźć się u mnie w domu, a to może być niebezpieczne.

Roześmiałam się na te słowa.

  – Jestem odważna. Wbrew pozorom.