Rozdział 1. - Zaspany

           Siedziałam z Julką pod klasą od matematyki. Dwa tygodnie, tyle planów, a minęły tak szybko i nic nie zdążyłam zrobić. Znowu szkoła, znowu lekcje, znowu matematyka. Spojrzałam na Julkę, a ona na mnie i uśmiechnęłyśmy się lekko.

            - Też się nie wyspałaś? - spytała.

Pokiwałam głową.

            - Ja tak samo. Musiałam wstać o 7.00! Ferie powinny być dłuższe.

            - Zdecydowanie - potwierdziłam. - Do tego jeszcze pierwszą lekcją w nowym semestrze jest matma. Nie zapowiada się dobrze.

            - Ja nic w ogóle z matmy nie umiem. Nic kompletnie! - powiedziała Julka.

            - Ja tak samo.

            - No co ty Zuza! Przecież ty masz piątki z matmy.

Spojrzałam na nią dużymi oczami.

            - Ja? - spytałam. - Ja to nie Marta.

            - Ale przecież dobrze ci szło z matmy - powiedziała Jula z pretensją w głosie.

            - Szło, masz rację.

Od jakiegoś czasu w niczym nie szło mi dobrze. Odwróciłyśmy głowy zmęczone tą beznadziejną rozmową. Myśląc o milionie rzeczy, których już nawet nie pamiętam obserwowałam ludzi chodzących korytarzem, mijających się, dążących każdy za swoim celem. 

            - On chyba też się nie wyspał - powiedziałam po dłuższej chwili milczenia patrząc na wysokiego chłopaka, niosącego w rękach plecak i reklamówkę, wolno sunącego korytarzem i wpadającego na innych uczniów. W pewnym momencie zderzył się z kimś czego skutkiem było rozsypanie się niesionych rzeczy po korytarzu. W pierwszym odruchu chciałam wstać i pomóc mu je zbierać, ale on poradził sobie z tym z zaskakującą zwinnością.

- Noo - Julka uśmiechnęła się i przeciągnęła. - Ja też chcę do łóżeczka.

            W końcu przyszła nauczycielka jak zwykle nieopisanie szczęśliwa i uśmiechnięta, wielce zadowolona z tego, że przez najbliższe czterdzieści pięć minut będzie maltretować nas matematyką.

            - I jak tam po feriach? - spytała - Odpoczęliście sobie.

           Chór uczniów odpowiedział jej nie jednogłośnie, że "nie" lub, że "tak", a ona uśmiechając się jeszcze szerzej stwierdziła:

            - Tak macie rację, ja też bym jeszcze odpoczęła.

            - Tak, ty byś odpoczęła! Cieszysz się, że nas męczysz tą matmą - mruknęłam pod nosem, a Wiktoria siedząca ze mną w ławce wybuchła śmiechem.

Zawsze śmiała się ze wszystkiego co nawet nie musiało być śmieszne. Pani spojrzała na nią ze zadziwianiem.

            - Przepraszam. Tu kolega robi głupie miny. – Usprawiedliwiła się.

            - Co ja? - oburzył się Marek.

            - Ej, ale słuchajcie! Ferie się już skończyły, teraz jest matematyka - powiedziała nauczycielka odwracając się do tablicy. - Układy równań, temat proszę zapisać.

Podczas, gdy inni zaczęli się zastanawiać nad pierwszym przykładem albo myślami byli jeszcze w snach lub na feriach, ja wzrok skupiony miałam na pozbawionym liści smutnym drzewie za oknem. Nie, nie myślałam o drzewie, ale o NIM, o chłopaku, który się nie wyspał. Było w nim coś niezwykłego.

            Kiedy wróciłam do domu rzuciłam się na łóżko z myślą, że jeśli taki będzie cały semestr, to umrę młodo. Myślałam o zadaniu z matematyki, którego nie umiałam rozwiązać i gapiłam się w ścianę. W pewnej chwili wydało mi się, że słyszę dzwonek. Wyszłam otworzyć drzwi. Na progu zobaczyłam Marikę. Trudno zrozumieć co działo się w głowie młodej, szalonej dziewczyny, która przyszła do mnie z wielkim uśmiechem i rolkami pod pachą. Biorąc pod uwagę, że była zima i sam początek nowego semestru można by pomyśleć, że nie mogła zrobić niczego bardziej dziwnego, jednak nie sam pomysł był najbardziej szalony. Przez długi czas nie było śniegu, a temperatura też wydawała się raczej wiosenna niż zimowa. Niewiele myśląc włożyłam rolki i czując się usprawiedliwiona wyszłam z Mariką na "godzinkę".

            Ludzie na ulicy nie znali mojego wytłumaczenia, ani tym bardziej wyobraźni mojej koleżanki, dlatego w ich spojrzeniach nie trudno było dostrzec kpinę i pogardę. Okazało się, że wcale nie było tak ciepło, jak mogłoby się wydawać, bo już po kilku minutach jazdy zamarzły nam szczęki.

            - Czemu czak dzywnie mówysz? - spytała mnie Marika, a ja wybuchłam śmiechem, co spowodowało kolejną lawinę pogardliwych spojrzeń.

            - Czy nie lepiej - odparłam.

W końcu postanowiłyśmy zrobić przerwę. Usiadłyśmy na przystanku autobusowym. Zapaliły się światła ulicznych latarni.

            - Żara będzie ciemno.

            - No czo ty nie powiesz?

            - Chocz, pójdziemy do nowych - zaproponowała nagle Marika.

            - Do trzynastki?

Pokiwała głową, a ja uniosłam brwi.

            - I co im powiemy? Cześć przyszłyśmy...

            - Się poznać - dokończyła za mnie.

Popukałam się w czoło. - Kto normalny tak robi?

            - Każdy, kto chce poznać kogoś nowego - spojrzała na mnie. - No chodź, to powiemy, żeby wyszli na rolki.

            - No to idziemy! - zakrzyknęłam.

            - No to idziemy! - przyznała.

            Pod drzwiami tego wielkiego domu przypominającego twierdzę, który tak długo stał opuszczony i do którego często w wakacje się włamywałyśmy, stałyśmy dobre pół godziny.

            - Ty zadzwoń.

            - Dlaczego ja? Ty dzwoń.

            - Ok, ja zadzwonię, ale ty mówisz.

            - To może odwrotnie?

            - Nie, ty mówisz, ja dzwonię.

            - Ja nie mówię!

Z irytacją przycisnęłam dzwonek.

            - I co zrobiłaś?! - krzyknęła Marika zakrywając twarz rękami w kolorowych rękawiczkach. Wyglądała zabawnie jak dziecko, gdy zrobi coś złego i wie, że zasługuje na karę. Po chwili w drzwiach ukazała się kobieta o miłym wyrazie twarzy i ładnych, brązowych oczach.

            - O dziewczynki, wy do kogo? - spytała.

            - Tak właściwie... - zaczęłam.

            - No właśnie, tak właściwie to my do dziewczyn. Chciałyśmy żeby wyszły z nami na rolki - powiedziała Marika spoglądając na mnie porozumiewawczo. Uznałam, że to nie był najlepszy pomysł. Spodziewałam się, że miła kobieta nagle spoważnieje i skarci nas za tak głupi pomysł, a w najlepszym wypadku powie, że jest już za późno na wyjście na rolki. Co gorsza mogłaby też zawołać swoje córki, a wtedy okazałoby się, że nas nie znają i wyszłybyśmy na idiotki. Lecz ona tymczasem powiedziała:

            - Dzieci nie ma. Są jeszcze w szkole i późno wrócą. Są tylko maluchy. Jeżeli chcecie, dziewczyny, to wejdźcie.

            Spojrzałyśmy na siebie z Mariką i zanim zdążyłyśmy coś powiedzieć byłyśmy w środku. Dom był ładny, ale wewnątrz panowała do tego niezwykła atmosfera. Starodawne kinkiety rzucały lekkie światło na białe ściany, stara sofa stała majestatycznie pod jedną z nich na której zawieszone były drewniane półki uginające się pod ciężarem książek. Długi stół otoczony był niezliczoną liczbą krzeseł, a na dywanie siedziały dzieci i oglądały telewizję. W chwili, gdy przekroczyłyśmy próg ich oczy zwróciły się na nas, a na twarzach zagościły uśmiechy.

            - Usiądźcie dziewczynki – powiedziała miła kobieta wskazując na krzesła stojące przy stole. – Napijecie się czegoś?

            - Dziękujemy – powiedziałam, gdy zniknęła za drzwiami kuchni.

            - Herbatki? – dobiegł nas jeszcze jej głos.

            - Tak, dziękujemy.

Niezdarnie zdjęłyśmy rolki i usiadłyśmy przy stole. Mały chłopiec siedzący w wielkim fotelu, w którym nawet mógłby spać prawie wyprostowany, wstał i podszedł do nas.

            - Jestem Maciek, a wy?

            - Marika.

            - Zuza.

Po chwili podeszło jeszcze dwóch chłopców. Odrobinę starszych. Obaj przyglądali się nam z zainteresowaniem. Jeden z nich spojrzał na badawczo na podłogę w korytarzu.

            - Mamo? – zawołał nagle – możemy iść na rolki?

Miła pani weszła niosąc herbatę. – Na rolki to już chyba trochę za późno, prawda dziewczyny? Pójdziecie jutro.